Bizim Denizli Şiiri - Salih Zoranoğlu

Denizli’m, memleketim, güzide kentim.
Sendedir benim huzurum, hürriyetim.
Güzelliklerini anlatmaya kalksam,
Korkarım, dilim dönmez, yetmez takatim.
**
Cemile’nin geçtiği neşeli yollar,
Türkülere Yaren sazı, tutan eller,
Bizimdir, bizimdir hepsi de bizimdir.
Bizimdir hey, "bizim oğlan" diyen diller.
**
Çınar'da nöbet tutan cam horoz bizim.
Palyaço olarak çalışan kız bizim.
Pamukkale'de, pamuk gibi taşlarla,
Dünyaya namı yayılan beyaz bizim.
**
Sıcak günlerde, kar şerbetli yaz bizim.
Serin serin vadisiyle Ornaz bizim.
Salkım salkım kırmızı kirazlarıyla,
Çarşı-pazarı süsleyen Honaz bizim.
**
Gizli bir Cennet’tir Güney Şelalesi.
Zümrüt yeşili yosunlar, elbisesi.
Suyu pırlanta gibi göz alıcıdır.
Onu seyredenin, kalmaz hiç tasası.
**
Kefe Yaylası, ardıçlarla bezeli.
Uzansa, sanki göğe değecek eli.
Yaylak hayatı, töremizin gereği.
Onda buluşur, Oğuz'un bir çok kolu.
**
Süleymanlı Gölünü süsler, sazlıklar.
Ona hayat verir, sudaki balıklar.
Göçmen kuşlarla şenlenir bazen etraf.
Bazen hayvan otlatır orda yörükler.
**
Keloğlan Mağarasında efsane var.
Onun yeri, Acıpayam, Dodurgalar.
İçindeki sarkıt ve dikitleriyle,
Kayalar, sanki kavuşmayı arzular.
**
Bunalınca gittiğimiz parklar bizim.
Şehirde, durmadan dönen çarklar bizim.
Buğdayı un yapma gayesiyle dönen,
Değirmene su taşıyan arklar bizim.
**
Şehirde konaklayan misafir, bizim.
Ötekini üzmeyen o sabır, bizim.
Barışa giden yolları açık tutup,
Kavgalara gösterilen kahır, bizim.
25.10.2017-Kuşpınar Mh