Bizim çocukluğumuz Şiiri - Nihat Tüzün

Biz hayatın bizzat içinden geldik
Kundaklarda korunduk, boz mevsimde yetiştik.
Açlığı ve tokluğu, varlığı ve yokluğu yaşayarak öğrendik.
Yamaçlarda güçlendirdik kaslarımızı.
Kaybolarak bulduk yollarımızı.
Spor kompleksimiz olmadı hiç.
Futbolu toprak sahalarda,
Yüzmeyi çamurlu sularda,
Atlamayı yüksek damlarda öğrendik.
Düşmeyi ve kalkmayı,
Düşene el atmayı büyüklerden öğrendik.
Bisikletimiz yoktu.
Topumuz ve çemberimiz yamuktu.
Ancak doğruluk şiarımız, dayanışma ortak ruhumuzdu.
Kaynaşıktık; ikiz kardeşler gibi.
Bazı gün küskün gezer, bazı gün barışıktık.
Vakit yetişemezdi bize.
Yetişemezdi; geleceği kuşatan düşlerimize.
Ne günlerdi o günler.
O tükenmez heyecan bitmeyen ümidimiz,
O saf yalın dostluklar o güzel günlerimiz,
Her an burnumda tüter.

Sadakati öğrendik darda kaldığımızda,
Yetişirdik imdada bir haber aldığımızda.
Hayata dair oyunlarımız vardı.
Kazanmayı ve kaybetmeyi,
Aramayı ve bulmayı,
Birbirimize karşı güven duymayı tecrübeyle öğrendik.
Saklambaç oynardık mesela.
Elma denince çıkar armutlara çıkmazdık.
Zenginliği bilmezdik ama zengin yaşardık.
Toplanırdı kuruşlarımız bir somun ekmeğini on kişi paylaşırdık.
Yokluk onurumuzdu.
Bir lastik pabuçla dört mevsimi geçirir,
Yine de fiyakamızdan asla taviz vermezdik.
Çalışma hayatımıza çocuklukta başladık.
Para kazanmak için her mesleğe sarıldık.
Kundura boyacılığı yaptık.
Simit sattık, sakız sattık, su sattık...
Bir istisna var ki, birbirimizi hiç satmadık
Aç kaldık alçalmadık,
Savrulduk yıkılmadık.
Karlı dağları aştık, çamurlara bulaştık.
Uzandık toprağın müşfik göğsüne,
Dokunduk hayatın ta kendisine.
Çiçeği koklayarak, böceği yoklayarak öğrendik.
Bir de kutsal değerler öğrendik
Büyükleri bilmeyi
Küçükleri sevmeyi
Vatan için ölmeyi...

Bizler meydan yerinde zorluklarla güreşen,
Şehitler diyarının tam dibinde yetişen,
Bir aziz coğrafyanın en köklü çınarıydık.
Kimi gün ayıplandık,kimi gün yok sayıldık.
Mevzu vatan olunca kimseye darılmadık.
İzzetli başımızı devlete kaldırmadık.
Millet yükselsin diye bellerimizi büktük.
Her çileyi zahmeti yeni bir rahmet gördük.
Yılmadan yıkılmadan hiç yeise düşmeden,
Ayazlarda kavrulduk,
Yoğrulduk adam olduk.