Bizim Çocuklarımız Şiiri - Sabiha Serin

BİZİM ÇOCUKLARIMIZ

Karlı bir kış sabahı, dondurucu soğukta
Önüme çıktı birden, yürüyemedim sokakta
Bir küçük yavrucak geldi, titreyerek yanıma
Kağıt mendil satıyordu, yapıştı koluma
Alın! diyordu ısrarlı bakışıyla, yalvararak
Aldım birkaç mendil, uçtu yanımdan koşarak
Hemen gidip simitçiden aldı sıcak simidi
Bir lokmada yedi, nefes almadan çabucak
Kim bilir! acaba kaç gündür açtı bu yavrucak?
Tuttum elinden, bir lokantaya götürdüm
Doyurdum onu tıka basa, açtım ona kucak
Sonrada oturduk,konuştum onunla sıcak sıcak
Anlattı kendini, dinledim bütün dertlerini
Benden başka kimseye de satarsa mendilini
Alacakmış o parayla, evinin ekmeklerini
Dayanamadım; hemen aldım ev adreslerini
Tutacağım ellerini, bırakmam daha izlerini.
Sokaklar dolmuş taşıyor, bu yavrucaklarla
Kim arar, kim sorar? Kimin umurlarında
Kiminin tuzu kuru,nasıl olsa oturur sıcakta
Kiminin ise ilikleri donar, buz gibi soğukta
Yetkililer ise aldırmaz; boşuna oturur koltukta
Millet acından ölüp, donsa çokta umurlarında
Kalmasa sokaklarda, solmasa bu yavrularımız
Hiç mi sızlamaz, kemiklerimiz ve vicdanımız
Onlar hepimizin yavrusu ve geleceğimizdir
Atatürk bu Ülkemizi onlara emanet etmiştir
Sahip çıkalım, sokaktaki tüm çocuklarımıza
Tutalım ellerinden, güldürelim yüzlerini,
Ülkemize kazandıralım, sağlayalım geleceklerini
Artık sokakta satmasınlar, kağıt mendillerini.
Çünkü onların hepsi Bizim Çocuklarımız

SABİHA SERİN