Bizim çocuklara Şiiri - Ahmet Durmuş

İnsan, yaşadığı şehre küser mi hiç?
Biz küstük işte.Bizim çocuklarla beraber
Hiç barışmamacasına hem de
And içtik bu şehre yenilmemeye.
Bizim çocuklar başkaydı
Benzemiyordu; bu şehrin insanlarına
Bizim çocuklar sanki rüyaydı
Adını yazdılar Muğla’nın sokaklarına.

Kimi aşık oldu,kimi uzaktan sevdi
Kimileride sevmeye bile tenezzül etmedi
Kimisi de çok istedi ama beceremedi
Ne Muğla bizim çocukları
Ne bizim çocuklar Muğla’yı sevdi.

Kavga baharında,kanımız döküldü sokaklarına
Kışını görmedik parkamıza düşen yağmurlardan
Üzüldük,dostlarımızın gidişine
Ve ağladık…
Üç gün dört gece,yağmurları ıslattık.

Sınırsızlık meydanından,el ele geçemedim seninle
Sloganların arasından seçtim gözlerini
Ve sen yine uzaktan baktın.
Endamın süzüldü sınırsızlığın taş döşemelerine
Dur! Diyemedim,sen ışıklardan geçerken
Oysa kaç kez istedim biliyor musun
Kah protestolarda kah eylemlerde
Bizim çocuklar arkamdayken
Seni seviyorum diyebilmeyi
Sen sınırsızlıktan geçerken…

Pusular yedik arka sokaklarında Muğla’nın
Ölmedik,ölmedik,ölmedik…
Direndik…
Sabah namazlarında kurşunluda dua’ya elverdik
Ve bir sabah vakti
Masa Dağından,bizim çocuklarla haykırdık
Bayrak olduk göklerde
Ve söz verdik birbirimize,
Ayyıldız dalgalandıkça
Biz hep bu şehirde olacaktık …