Bizim Bu Şehir

Eşe dosta selam veremez olduk
Kardeşim kardeşe yabancı olduk
Fakir fukarayı biz göremez olduk
Yabana dönüşmüş bizim bu şehir

Gelsen tanımasın bizim elleri
Zehir zemberekli olmuş dilleri
Artık bulamasın açan gülleri
Viraneye dönmüş bizim bu şehir

Ne edebi kalmış nede bir hayâ
Yolları bozulmuş kalmışız yaya
İnsanlar muhtaçtır bir temiz soya
Soysuzlara teslim bizim bu şehir

Binalardan artık duman çıkmıyor
Musluklardan temiz sular akmıyor
Seven sevdiğine neden bakmıyor
Sevgisiz kalmıştır bizim bu şehir

Bir depremdi Allah verdi bizler
Derman takat gelmez oldu dizlere
Çok hasret kalmışız gülen yüzlere
Merhametsiz kalmış bizim bu şehir

Yıkıldı binalar gitti hem canlar
Aklımızdan çıkmaz oldu o anlar
Oluk gibi aktı evlerden kanlar
Taze kana muhtaç bizim bu şehir

Zengin fakir aynı çorbayı içtik
Eş dost kefenini elimle biçtik
Olanları gördük biz serden geçtik
Serden geçmiş artık bizim bu şehir

İsmail ağlayıp gözyaşı döktüm
Giden canlar için ben boyun büktüm
Yaşım ilerledi inan ki çöktüm
Bir çöküş yaşadı bizim bu şehir