Bizim Bahçemiz! Şiiri - Emsal Toprak

Oralar bizim oyun bahçemizdi
Oniki yaşındaydık hepimiz
Oralar bizim gibi, melek gibi temizdi
Oynarken, korkmuyorduk hiç birimiz

Okula der gibi söylerdik mezara gitiğimizi
Öyle rahat koşardık ki, çantasızdı sırtımız
Sonra anlatırdık ne yapıp ne ettiğimizi
Çünkü biliyorduk ki, günahsızdı tartımız

Sükutun nabzı hızlanırdı seslerimizle
Bir yandan biz, öteki yandan kuşlar
Serinletirdik kabirleri nefeslerimizle
Gülerek bakardı bize yazılı taşlar

Uçurtma en güzel orada uçardı
Mezarlıkta dolaşmazdı ipliklerimiz
Çiçekler en güzel orada açardı
Koparmaya kıyamazdı ellerimiz

Saklambaçta sutremizdi münzevi kabirler
Belki biraz erken tanımıştık sığınağımızı
Kalabalıklarla birlikte getirilen tekbirler
Daha çok sevdirirdi bize son durağımızı

Limonata şişesi elimizde koşardık
Kuş gibi süzülürdük mezarlığın duvarına
Top patlayınca iftarda, çığlık atar taşardık
Bir damla bırakmazdık limonatadan yarına

Bayramlarda en yeni elbiselerimizi
Mezar ziyaretlerinde giyerdik
Göğe açarak küçücük ellerimizi
Bütün ehli kubura dualar ederdik

Orada toplardık şekerin en tatlısını
Elimizde gazeteden kese kağıtları
Anneler çekerken evletlarının yasını
Dinlerdik yürekten söylenen ağıtları

Şimdi boş mezarlıklar, mevtalar garip
Kuşların yuvaları boş ve sessiz
Bu günküler dünün çocuklarından muzdarip
Yol kenarındaki mezarlar ıssız

Artık gitmiyor çocuklar adam! olmadan
En nihayet gidecekleri yere
Çıkmıyor insanlar mecbur kalmadan
Mezar yolu denen kısa sefere...

Emsal Toprak