Bizim Aşkımız Şiiri - Kurt Bulent

Eski Türk filmlerinde olurdu
Hatırlar mısın bilmem
Hani esas oğlan yanık sesiyle bir türkü söylerdi
Bizim kız da sesi duyar duymaz
Omzundaki su testisini yere fırlatıp oğlana doğru koşardı
Ve oracıkta âşık oluverirlerdi birbirlerine
...
Sanki tam da böyle başlamıştı bizim aşkımız
Aynı o eski Türk filmlerindeki gibi
...
Bir gün ben bir türkü söyledim
Ve sanki oracıkta aşık ettim seni kendime
Tırnak içinde söylüyorum
Ben sana çoktan kaptırmıştım gönlümü
o zaman da farkındaydım ne ben
Güzel söylemiştim türküyü
Ne de esas oğlan gibi yanık bir sesim vardı
Fakat öyle bir duygu vardı ki içimde
O an sorsalardı bana kimsin diye
Aşık Veysel’in hocasıyım bile derdim o duyguyla
...
Sonra ben hep türkülerimi söyledim
Ve sen hep dinledin usanmadan sıkılmadan
Ve sen hep yanı başımdaydın yanımdaydın
...
Hani güzel günlerimiz de olmadı değil ama
Tarifi imkansız acıyı da beraber yaşadık
Ankara’nın tepesinde
...
Sultan sofraları kuramadık belki ama
Senin elinden çubuk makarna yemenin keyfi de bir başkaydı doğrusu
...
Hani yıllarca ben hep türkü söyledim de
Sen hep yanı başımdaydın ya
İşte ben hep öyle olacak sandım
Kahretsin...
Ben hep türkülerimi söyleyecektim
Ve sen hep benim yanımda olacaktın
Ne bileyim ben
Öyle sandım işte
...

Ve Sonra sen
Bir gün öyle bir türkü söyledin ki bana
Sen “yolun sonu görünüyor” dediğinde
Çoktan yol tükenmişti bile
...
Sesin öyle uzaklardan geliyordu ki
Ne kadar koştuysam peşinden
Bir türlü yetişemedim sana
...
Meğer sende ne ses varmış be kadınım...