Bizim Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Bir bilseniz dostlar ne çok şey bizim
Bağdaş kurup çöktüğümüz fakir odalar,
Tok oturup aç kalkılan zengin sofralar
Çöplükte aranan ekmekler bizim.

Aynı kapta buluşan yoksulluğumuz
Aç yatınca ağlanan çocukluğumuz
Kuşun kanadında mutluluğumuz
Şuursuz istenen şan şöhret bizim.

Yanımızda olmayan sevdiklerimiz
En küçük kusurda yerdiklerimiz
Sensiz yaşayamam dediklerimiz
İhanet eden tüm dostlar bizim.

Bedava çökülen kimsesiz banklar
Bedeli kirli rahat koltuklar
Milleti uyutan süslü nutuklar
Karton kutulu kasalar bizim.

Hırsız düzenbaz dediklerimiz
Namerdi mert diye bildiklerimiz
Her gün toprağa verdiklerimiz
Tek göz evlerdeki şehitler bizim.

En son tadını alamadığımız su
Oksijeni bitik bu kirli hava
Onlar için canlı girsek toprağa
Yine kıymet bilmez evlatlar bizim.

Huzuru kalmamış bu yalan dünya
Züğürt tesellisi her güzel hülya
Günbegün daha zor katlandığımız
Ağrıları bitmez bu beden bizim.

Bunlar bizim desem de siz inanmayın
Saydığım bunca şey pembe bir yalan
Bizim sandığımız yalnız bir rüya
Sonunda kimsesiz bir mezar bizim.