Bizim Şiiri - Bekir Dalkıç

Mini mini bir çocuk, akşam vakti sırtlamış bitkin annesini sırtına, tutmuş onu sızlayan elinden, zıp zıp zıplayarak, sürüklercesine götürüyordu ıslak sokakta.
Akşam vakti, tenha sokakta, sessizliği yırtıp parçalıyordu miniģin söylediği şu eski çocuk şarkısı.

"Mini mini bir kuş donmuştu, pencereme konmuştu..."

Hava buz gibi soğuktu. Sıkısıkıya kapalıydı pencereleri evlerin ve kimse açmadı.
Açmazdı.
Dümdüz duvarlara çarparak, eğri büğrü titriyordu çocuğun o ince sesi.

"Pır pır edince canlandı, ellerim bak boş kaldı ..."

Yağmur yağıyordu dışarıda hem de sicim gibi.
Her şey azdı, açtı, açamazdı.
Kaçmak isterdi, yoktu bir yer kaçacak.
Kaçamazdı.

İşte o çocuk bizim.