Bizi Yaşayalım Şiiri - Metehan Doğan

Bir resimde yaşasaydık,
Düşünsene.
Saçlarını okşar çimlere yatırırdım.
Cennet bahçesi yok mu buralarda?
Gitmesek uzak tablolara

Öyleyse gitmeyiz uzağa.
Kendi resmimizi çizelim,
Ben söyleyeyim sen çiz.
Renk katmayalım resme,
Renklenir zaten kendi.
Kalemler değil,
Düşlerimiz boyasın bizimkini.

Diyelim yaşıyoruz resimde,
Düşünsene.
Sana baltasını sallayan şövalyeyi;
Tek yumrukta yere indiriyorum.
Dur gülme,
Bunları sana anlatıyorum.
Sonra alıyorum baltayı,
Aşkımızın boynuna vuruyorum.
'Ya neden?' deme sakın.
İnan ben de bilmiyorum.

Biz kalır mıyız ki böyle savaşın ortasında?
Bir defa geldiğimiz dünyadan,
Erkenden uçmaya.

Gerek yok ki.
Gel kendi savaşımızı yazalım.
Ben virgülleri koyayım,
Sen noktaları.
Bizimkinde öyle çok kan olmasın ha!
Ben dudaklarından başka kırmızı sevmem.
Sen bayılırsın sanki ya!

Vazgeçtim.
Ne savaş, ne cennet.
Gel saçlarını okşayayım,
Sana el uzatanın ellerini kırayım.
Gerek yok ki resme.
Ölmeden sana doyayım.

Heyecanlanmadın.
İstemedin mi bu dünyada yaşamayı?
Tamam gel,
Kendi resmimizde yaşayalım.
Dünyayı bırak,
Bizi yaşayalım.
Biz bittiğimiz gün,
Yaşamayı bırakalım.