Bizi En Çok Bize Benzeyenler Üzüyor

Günler geçiyor ve ben görüyorum ki
Beni en çok bana benzeyenler üzüyor
Islak gri bu sokakta yürüyen kendimde olmayan ben
Bunu bir kez daha gördüğüne gülüyor
Geriye kalan ne diye soruyorum yorgun her yanıma
Kırpışan kirpikler ve deli saçlarım
Kızarmış iki yanak, yarım kalan bir dolu şey
El edilmiş üç pencere çocuğunun neşesi
Kurumuş açelya yaprakları
Kaybolunmuş köy yolları
Dere yatakları, göl kenarları
Gidilmemiş üç beş mekân
Görülmemiş bir pano
Öpülmemiş dudaklar
Günler geçiyor işte ve ben anlıyorum ki
Beni en çok bana benzeyenler üzüyor
Merhabalar vuruyor en saf halimi
Nasılsınlar öyle kuru ki
Tahriş ediyor körpelikleri
Öylesine anlatılmış kış öyküleri
Sağanak yaşanmış aşklar seremonisi akşamüzerlerinde
Titremiş serçe kaygısı sözcüklerimizde
Görüşelim yineler öyle sahte ki
Tahrip ediyor yaşanmış güzellikleri
Hızla geçiyor zaman ve şimdi anlıyorum ki
Beni en çok bana benzeyenler üzüyor
Bir garip doğuyor güneş
İnsanın kendine yabancılaştığı aylarda
Bir tuhaf esiyor rüzgâr
Bir şey yapası gelmiyor ya insanın anlarsın işte
Omuzlarındaki çöküntüye alışıyorsun
Gözaltı morluklarına, aynaya bakmadan geçen günlere
Yalnızlığa alışmak en kötüsü
Günler bir çırpıda geçiyor ve görüyorum ki
Beni en çok bana benzeyenler üzüyor

17.05.09