Bizi Affet Münevver - Münevver Karabulut ...

Sen,
Uzun siyah saçlı,
Badem gözlü bir melektin.
Dudağının kıvrımında umut,
Bakışında sevda vardı.

Yarınların aydınlık,
İnsanların sevilmeye layık,
Kendin kadar saf ve temiz,
Sevgilerin lekesiz,
Aşkların çıkarsız ve beklentisiz,
Olduğunu sanıyordun.
Sen minik bir goncaydın,
Bir demet çiçeğe inanıyor,
Bir şeytana kanıyordun.
Azrailinle dans edip
Onu adam sanıyordun.

Oysa hayat,
Senin bütün güzelliğine inat,
Beklenmedik felaketlere gebe,
Kötülerin iyilere,
Her zaman galebe çaldığı,
Bir anafor gibiydi,
Bilmiyordun.

Henüz para denen gücün,
Nice pisliğin üzerine örtü çektiğini,
Nice namussuzluğu
Gülistana çevirdiğini,
Nice sapık katili,
Sırt üstü yatırıp,
Krallar gibi ağırlamaya yettiğini,
Hayal bile etmiyordun.

Sen
Uzun siyah saçlı,
Kocaman gülüşlü,
İri kara gözlü,
Bir melektin.
Sen umuttun,
Gelecektin.

Şimdi seni,
Bembeyaz bulutlar ardında mahzun,
Bırakıp,
Çekildiysek kendi köşelerimize,
Bizi affet Münevver.
Kanayan vicdanlarımızla,
Dinmeyen acımızla,
Seni yüreklerimize gömüyor,
Adaletin tecelli edeceği,
İyinin kötüyü yeneceği o güne kadar,
Başımız öne eğik,
Çaresiz, bekliyoruz...

Ankara 30 / 6 / 2009