Bize Suskunluk Düştü! Şiiri - Teoman Özgün

Gün geldi,akıl yolundan çıkıp başka vadilere saptı,
Düşünce büsbütün sana karşı kapandı,
Her taraf yıllardan beri pusuda bekleyen,
O kapkaranlık hilkat garibeleriyle doldu.
Adın sinelerimizden kazınmak,
Namın yeni nesillere unutturulmak istendi.
Bu uğursuz gayretlerle beraber,
Şu köhne dünyamız,
Uğursuzluk ağına takıldı,
Ümmetin kaderi kamburlaşıp iki büklüm oldu.
Kendimizi bir korkunç hazanın solduran,
Öldüren ikliminde bulduk.
Kendi düşünce dünyasının ufkuna koşarken,
Bizler ürperten bir yok oluş içinde,
Olduğumuz yerde kalakaldık.
Doğduğun kutlu diyar,
Yıllar var bütünüyle kısırlaştı,
Hiçbir şey doğurmuyor artık.
Mübarek şehrin,
Vefasızlığımızın cezası suskunluğu içinde..
Yaşanan günah ortamında gelecek şöyle dursun,
Çevremizi bile tam görüp değerlendiremiyoruz..
Senin ışığının ulaşamadığı ruhların ölümden sonra,
Dirilişi mümkün mü bilemeyeceğim?
Işığını,rengini,senden alamayan yığınlar nasıl dirilebilir ki? ..
Mübarek sima ve siretine hasret gittiğimiz
Bu günlerde kaderimize hicran,
Bize de suskunluk düştü.
Yıldızlar yüzümüze hiç mi hiç gülmedi.
Ay,güneş üzerine doğduğu renkte hiç görünmedi.
Artık aramızda yoktun her yanda hasretin vardı.
Sen küsmüş müydün? ..
Küser miydin onu bilemem.
Bildiğim bir şey varsa,
O da seni kırmış olmamız ihtimalidir.
Lütfedip gönüllerimize teveccüh buyurmazsan,
Biz kırılıp paramparça olacağız.