Hayat bu, kabullenmekmiş her şeyi…
Sevinci, coşkuyu, hüznü ve kederi…
Fakat, sen, bize sevinç verdin.
Bize öğrettin; gülmeyi ve neşeyi.
Anlam kazandı hayatımız, senin gelişinle.
Seni kabul ettik, getirdiğin her şeyinle.
Sevdik seni, var olan tüm yüreğimizle.
Bize öğrettin; hep beraber yürümeyi ele ele.
Sen güldün, biz ise ağladık; sevinçten…
Sen ağladın, biz de ağladık; kederden…
Sen yürüdün, biz de yürüdük; daima yürekten…
Bize öğrettin; her zaman ders almayı, felekten.
Hayata daima sımsıkı tutunmaya çalıştın.
Alay edercesine, dünyaya gülümseyerek baktın.
Zorluklara meydan okumak için ayağa kalktın.
Bize öğrettin; sabrını bu acımasız hayatın.
Bazen, seni anlamadık, belki de küstün bize.
Ama, buna inan.. seni yazdık yüreğimize.
Ve imzanı çaktın bizim her günümüze.
Bize öğrettin; acıları gömmeyi kalbimize.
Kayıt Tarihi : 1.12.2008 20:43:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şu an, 13 yaşında olan; down sendromu, otistik, lösemi, diabet, epilepsi, osteoporoz ve daha bir çok hastalıkaları bünyesinde barındıran oğlum ENES'e ithaf edilmiştir.
TÜM YORUMLAR (1)