biz ,
bir kentin insanlarıyız
çığlıklardan ,
gözyaşlarından
acılardan binalar yaptık
çaldık , çarpıldık ,
kandık kandırıldık
inandık inanmadık
insan olmaya alışamadık
yalnızlaştırıldık
aynalarımızla yaşadık
ağlaşıp durduk
bizi ısıtan güneşle avunduk
biz bir kentin insanlarıydık
fikir düşünce inançlarımız
kundakçılarla çevrildi
Allah’a kulluğu bıraktık
İnsana kullar olduk
içini boşalttık dinin
hadsiz
ruhsuz
hayasız
yeni insanlardık artık
oysa
kenetli Müslümanlar
bir duvarın tuğlaları
bir tarağın dişleri
bir vücudun organları gibi
şeytanın karşısında susmazdık
aynı yerden ısırılmazdık
ruhumuzu
vesveseler sarsa da
Allah’a sığınırdık
ne oldu da bıraktık
dünyalıklara koştuk
kalplerimiz
Allah’ı anmakla
mutmain olurdu
kendimize gelmek buydu
fıtratımz neyse
ona gelsek
yeniden insan olmayı
denesek.
11.11.2024
Elazığlı Mustafa KayaKayıt Tarihi : 26.7.2024 20:37:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!