Bize Ne Oldu Şiiri - Şükrü Evran

Hayata serenat,
Med-cezir dalgaları.
Kumlara tekrar çarpanları
Öncekiler değil.
Sonra,
Hep yeni gelenleri vardır hayatımın ,
Giderler,
Çok zaman sonra,
Az zaman sonra.
Kalabalıklar giderek sessizleşiyor.
Geceye kafa tutan sokak lambaları,
Daha çok yaşamak ister.
Gördüklerim vardı, yaşadıklarımı hafifleten,
Çaresizliğin en ümitli frekanslarında şarkılarımız.
Ayrılıklarla kavrulan yürek
Soğudu sonra, daha hissetmedi.
Unutuldum,
Kırılmadım, unuttum,
Hiç silmedim, unuttum,
Sevgiler, sevgiler, sevgiler.
Katledilenlerin var, üç can, bin yara,
Kinler bir intikamı tutuşturdu elime,
Bir ayet düğümlendi boğazımda,
Ağladım, kinimi yıkadım.
Sonra Kabillere acıdım, Habilleri özlerken.
Havva'nın çocukları Muhammedin kardeşleri,
Asabiyetçilik, hasta kalplerde verimli bir iblis tohumu.
Dayatılan nefretlere sırt dönmek,
Ve bakmak,
Hiçbir şey hissetmeden,
Öylesine,
Düşünmeden,
Yorgun yorgun bakmak,
Kinleri gıdıklayanlara,
Kalpleri kinle dolanlara.
Zulme zulümle verilen cevaplar,
Maymundan daha aşağı olmaktı,
Daha da yandı canlar.