Bize Düşündürülen Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Bence mutlular, birazda rahat,
Soruyorum çünkü bazen, nasıl gidiyor hayat?
Diyorlar iyi, olmasa neden desinler ki?
Bir sen kaldın kötü, kim bilir? İyi olacak belki.
İyi olacak amma, her şeyi benden beklemek,
Olmaz, birazda sende gayret gerek.
Oturup bir kenarda hep şikâyet etmek hayattan,
Hayat ne yapsın ki sana? Uzak durursan karardan.
Sen yaşayacaksın, yaşamazsan hayat neye yarar?
Sen yoksan hayat yoktur, sen varsan hayat var.
Ondan, bundan, benden beklemek her şeyi,
Başkalarına vermek olur bu, dizginleri.
Yapamam, anlatırım sadece, sen bulursun yolu,
Benim fonksiyonum burada, ancak boşluk doldurucu.
Sevgi yoksa sevgi, şefkat yoksa şefkat,
Ama bu engebeli yolda, mutlaka sende adım at.
Bir karar, mutlaka bir karar vereceksin,
Ben yalnız başaramam diyorsan, devam edeceksin.
Ama bunun içinde otur, koy şapkanı önüne,
Düşün yalnız bir hayatın vereceklerini eline.
Yok, yok sağa bakamam korkarım dersen,
Sola da olmaz, kopukluk çıkar önüne erken.
Yok geçim, yok ihtiyaç yapamam tek başıma,
Diyorsan eğer, mutlak alışacaksın bu hayata.
Ben nasıl derim ki? İn aşağı, çık yukarı,
Birlikte kurmadık merdivenleri, sayamam basamakları.
Yanında zaten, basamakları sayacaksın onunla,
Yok, sayamam diyorsan, çünkü o iflasta.
Öyleyse tek başına bir bir sayıp dökeceksin,
Bu işin muhasebesini yine kendinle göreceksin.
Bir uçurum bu, mutlaka bir adımda geçmek gerek,
İki adımda geçmek uçurumu, dibinde debelenmek.
Ne korkarsın karardan, ey gafil insan,
Uygulayacağın her yolu, zaten yazmıştır Yaradan.
Sen Onun yazmadığına karar verebilir misin?
Onun çizdiği çizgiye mutlaka geleceksin.
Sanma ki yanlış yaptın, beğenmedin bu gidişi,
Onun iradesi dışında karar verebilir mi kişi?
Düşün korkma, düşün ki bir yol bulasın,
Onun çizdiği yola, kader deyip oturasın.
Uyguladığımız her şey sanırız bizim düşüncemizdir,
Aslında bize düşündürülen, kendi kaderimizdir.

24.7.2006/İstanbul