Bize Dair Şiiri - Mehmet Nuri Gezmiş

Zamanın içindesin, sen onu yaşıyorsun,
İsraf ettiğin her an, haddini aşıyorsun.

Her anın bir kurtuluş, fırsatını bilirsen,
Yönünü tain edip, ölmeden dirilirsen.

Her gün güneş doğuyor, halâ uyanmıyorsun,
Ne kadar kaçarsan kaç, sanma aranmıyorsun!

Yürüyorsun, yol durur mu, o da yürür seninle,
Mezarda duracaksın, dikişsiz kefeninle.

Seni, beni yaratan akrebi de yarattı,
Neden sonra bizlere, kendisini arattı?

Hayatındaki akış, kalbindeki o nakış,
Dünyaya ordan bakış, sen de hep O'na yakış.

Allah'ın kulusun sen, yok halâ kuşkun mu var?
Madem ki öyle değil, neden halâ bu duvar?

Kulun kulu olmayı, Allah nasip etmesin,
Eğer teklif gelirse, rabbim Allah'tır desin.

Allah'ın kulu musun, yoksa kulunun kulu?
Öyle bir resmin var ki, her tarafı kuşkulu.

Işık hızı süratle, halâ daha yoldasın,
Ne diye aldanıp da, şeytanın kolundasın?

Uyurken gözlerini, gördüreni bir düşün,
Gel de sen çık içinden, bu acayip cümbüşün.

Yüz on dört mektup gelmiş, bize o hak kitapta,
Hiç merak etmez misin, hep durursun uzakta.

En yakın yıldızının, ışığı kaç yıl bayat,
Bu boyutlar içinde, olur mu onsuz hayat?

Dizginler elinde ya, bin istediğince sür,
Nankör, despot, ahtapot...hem küfret, hem de sömür!

Varsa net bir duruşun, bir varlıksın o zaman,
Yoksa net bir duruşun, ha sen ha sapla saman.

Hiç de aldırmadığın, kutsal dediğin şeyler,
En çok önemsediğin, cebindeki değerler.