Bize Ait Olmayan Bir Şehir

Dumanlar yükselir bize ait olmayan bir şehirden,
Korkusu bize gelir.
Kimin ağıdı vardır şimdi oralarda,
Hangi kızgın yüreğe su damlar gözlerden,
Ama söndürmek yerine, kızdırır, yakar.

Gece, yalnız başına, sokaklarda,
Ölümün henüz farkına varmışken,
Kaldı ki, sayısı çokça da ölümü duymuş, görmüş, işitmişken,
Kaybettiklerimizin tadı, acısı, ölümden daha acı gelmişken,
Ufak bir böceğin, minik bir patırtının dağlar gibi korkusu,
En sevdiklerimizin yokluğunun gölgesi büyüdükçe büyümüşken,
O yükselen dumanın buğusu gözlük camlarımızda.

Her şeyi parayla satın almak da iş değil a dost.
Ne o öyle!
Ölmek bile parayla yeminlen!
Ah eskiden, bir yudum çay, bir parça simit, beyaz peynir,
Kitap kokulu sohbetler...
Şimdiyse, para için didin çalış,
Gülmek sanki yasak, suratlar beş karış,
Bitmiyor, her sabah tekrar uyanılan bu yarış,
Bilmiyor da kimse, nerede ki bu varış?

Dumanlar yükselir bize ait olmayan bir şehirden.
Çoğumuzun da umrunda olmaz aslına bakarsan.
Herkesin nefes alacak, bir yudum anı kalmış,
Bencillik demem, diyemem ki buna,
Bütün hikayeler yarım kalmış,
Anneler yarım,
Evlatlar yarım,
Sevgiler, sevmeler yarım.
Sorsam herkes bugün diyor,
Oysa bitmiyor, hiç gelmeyen yarın.

Evren Özcan
11.10.16 - İstanbul