Bızdık 2 Şiiri - Vehbiye Yersel

Açtım kafesin kapısını ok gibi fırladı,
Uçtu kondu elime kalemi gagaladı.
Odada öterek uçtu, kanatlarını süzdü,
Öttükçe beni kahretti,çok üzdü.

Ötüşleri özgürlüğünün ifadesiydi,
Zira sesi her zamankinden tatlıydı.
Uçtu,uçtu.yoruldu.kafesine girdi.
Kafesi onun barınağı her şeyiydi.

Kafesine girdi,yemlendi, su içti,
Özgürlüğü seçti, kafesi terk etti,
Başımda,elimde,omzumda dolaştı.
Birden süzüldü kafese tekrar girdi.

Gözümüz gibi koruyoruz ama,tutsak,
Ne olur,masum kuşları azat etsek,
Esaret zor,bu tutkudan kurtulsak
Sevelim diye kuşları hapsetmesek.

16 Eylül 1994