Bizden sonra ışıkları sönen o ev

Giderken neden üzgün olduğumu sorguluyorsun
İçinden sevmemiş olacak ki gidiyor diyorsun ..
Herşeyi duyuyorum...
Kimbilir belki öyle, belki de değil...
Bir ev vardı ; ışıkları daima açıktı;
Uzun zamandır hep yandı ...
Oraya düşlerimde gidip geliyordum ..
Ve orayı umutlarimla hep süslüyordum...
Anahtarı yüreğimde dururdu; onu hep sakliyordum ...
Sık sık uğradığım bir yerdi ; beni mutlu ettiğin zamanlarda da ; incittiğin zamanlarda da...
Beni karanlıkta bıraktığın vakitler olurdu ; yine de kapısından içeri girerdim o evin ...
Korkusuzca ; orada seni bulacağımin umuduyla...
Çünkü birbirimize gönül koysakta bilirdim ki ; orası daima karanlıkta değil...
Ve bilirdim ki ; ruhlarımızin ışığı yeterdi ; yüzünde yabancı olmayan bir şefkat vardı ...
Seviyordun ; seviyorduk...
Birşey vardı aramızda ; bu inkâr edilemeyecek kadar gerçekti ...
Ruhum acısa da ; ruhumun sancisiyla koşarak giderdi ayaklarim o eve ;
Nereye gidersem gideyim hep orada bulurdum kendimi ...
Ayakkabılarımı çıkararak; yalın ayak giderdim bazen...
Görmezdim; ayaklarımın altındaki cam kesiklerini ...
Kırdığın aynalara bakardım; suretimi görürüm diye belki benden bir iz ; bir parça..
Herşeyi görürdüm de bende eksilenleri ; bende kırılanlari görmezdim...
Sen olmasan da sessiz adımlarla girerdim o eve ; yatağa kıvrılarak ...
Soğuk odalarda sabahlardim ışıksız...
Beklerdim; neyi beklediğimi bilmeden ...
Yuva bildiğim ne varsa ; yıkılirdi
Bütün şehir gözlerimin önünden toparlanıp çekip giderdi ...
Görmezdim; şehirdeki ışığı yanan diğer evleri...
Görmezdi gözlerim; o evde bırakmıştım...
Duymazdi ruhum ; evi terk ettiğini...
Terk etmedi; birgün gelecek diye yalanlar söylerdim o çocuğa...
Çok da güzel kandırırdim onu; ne söylesem inanıyordu ...
O ev; o eve hangimiz siğamadik bilmiyorum..
Birşey vardı aramızda; dev kadar ; belki de bir düşman...
Büyüktü; çok büyüktü o evden de büyük...
O aşk...
Evet o aşktan da büyük...
Yıllarca inşa ettiğim hayallerimden ve onun duvarlarından da ...
Ben mi ? Benimki gönül koymak değil...
Benimki gönüldeki son parçayı yitirmeye direnmek ...
Kuşlara vermemek son kırıntılarını bu aşkın
Benimki ; bir terzinin ; yırtık bir elbisenin yamasını diker gibi ...
Bir başına;ruhun gözyaşlarıyla...
Benimki; boş kalan çerçeveye bir resim aramak ...
Yarısı olmayan bir fotoğrafı atamamak...
Kırık bir fincandan dudağı kanasa da su içmeye çalışmak...
O evin duvarında kalan ; takvim yapraklarıni koparmamak
O gün gibi yaşamak ...
O yaranın kabuk bağlamasina bile kıyamamak ...
O eve birdaha hiç uğramayacak giden bir sevgili uğruna ...
Ruhun izdirabi olsa da o evden vazgeçmemek...
Işıkları o varmış gibi açmak ...
Şimdi ışıklar da kapalı ...
Ev'in anahtarıni yitirdik mi bilmiyorum..
Ama sen gelsen de ben o ışıkları açmayacağim...
Yuva olmayan bir evin biblosu olmayacağım...
Yuva kokmayan bir ruha ruhumu bağlamayacağim ..
Ben o eve ; ikimizden bir parça diye ömrüm boyunca sadık kalmayacağım...
Bende gideceğim ;çıkacağım o evden...
Anahtarıni hiçbir yere bırakmadan ...
Gelir de bulamazsan ; seni o evde ne çok beklediğimi hatırla ...
Sensiz geçirdiğim uykusuz geceleri...
Kırılan ve tamiri güçleşen gönülleri;
Ruhumu lime lime edişini hatırla ...
O evin kırdığın aynalarıni hatırla ...
Bana o evin biblosuymuş gibi nasıl ruhsuz davrandığını hatırla ...
Unutulmama rağmen son umudumu yitirene dek bizden vazgeçmediğimi hatırla ...
Ben parçalandim sende parçalan...
İstersen ; son defa uğra o eve ; kır dök kalan ne varsa sonra da çık git ve kapıyı kapat ...