Bizden biri... Şiiri - Yıldız Özdemir

Entarimin cimcimi.
Dizemedim incimi
Nerede gönül eyler
Gönlümün güvercini…

Çalışkan kadındı Sakibe Abla. diline dolanmıştı türküsü.
ormanı andıran düzgün gövdeli, gökyüzüne uzanan dallarıyla
koyu gölgesiyle huzur yansıtan, anılara bekçilik eden ağaçların için de.. geçmişe sesleniyordu aynı zamanda….Bir yandan işini yapıyor bir yandan bedenini dinliyordu… Özlemişti rahmetli eşini, özlemişti cezaevindeki
evladını. Çiftçilik yaparak geçmişti hayatı, emeğinin karşılığından başkası geçmemişti kör boğazından… Yıllar ağartmıştı saçlarını, yüzündeki çizgiler yığılmıştı ama bedeni capcanlıydı bakımını üstlendiği ağaçlar gibi. Hayata bağlılığı yayılıyordu yüzündeki ifadelerden. Gönlü geçmiyordu işte her şeye rağmen terk etmiyordu kendini.… Güzel sesi ağaçlarda yankılanıyor kendine ulaşıyordu. Genç kız iken öğrendiği maniler dökülüyordu dilinden….Eşini kaybettikten sonra kilitledi tüm duygularını. Analığın üstüne baba rolünü de giydi… Emeği kutsal bildi çalıştı sadece. Trakya köylü kadını örneğiydi.
Üreten, ürettiği kadarıyla var olmanın hazzını, kendisi için söylenen ‘ erkek kadın’ unvanını çok seviyordu. Sadece yüzlerce ağacın için de özgürlüğü tadıyordu, ağaçlara savuruyordu sözlerini…

Parmağımda yüzükler
Hiç biri oynamıyor.
Yarim senden başka kimseye
Hiç kanım kaynamıyor…

Sevda dizelerini, içinin seslerini, ağaçların gövdelerine gönderiyordu. Zamana belge oluyordu. Güneş yanığı teninde parlayan gözleri yalnızlığını dayadığı doğa gibiydi.. Bazen eylülleri,haziranları, bazen buz kesmiş şubatı, bazen de temmuzları yansıtıyordu….Yaşının kadını değildi görüntüsü, onca estetiği geçiren kadılardan daha güzel, daha diri, daha canlıydı… Yerinde duramıyordu. Bedeni çalışmaya programlanmış bir robottu, yürümüyor koşuyordu..Gün bitip, yıldızlı yorgan çekilince gökyüzüne,kapatınca evinin kapılarını, yalnızlığını yastığıyla paylaşırken, düşüncelerini kovuyor, gözkapaklarını görünmeyen bir el kapatıyor..yorulan bedenini salıyordu uykulara…

Şaşkın horozlar daha gün ışımadan öter ötmez gözlerini açtı.
yüzün de günün ışıkları yüreğinde yalnızlığın elleri, genede
sorumluluğunu üstlendiği ağaçlara işine tekrar kavuşabildiği için şükretti..gülümseyerek gerindi uzun uzun.. Dinlenmiş bedenini kutladı…Yapayalnız bir kadındı yaşlı babası ve annesi yakınlarında bir yer de oturuyordu..Penceresinin perdelerini açtı.. babası birazdan geçerdi evinin önünden küçük bir köyde yaşıyordu, herkes birbirinin attığı adımı bilirdi.. Bu gün Pazar günüydü.. köyde bir de düğün vardı.. orada da yemek yapacak çalışmasına orada devam edecekti acele etmeliyim diyerek giyinmeye,.. Bir yandan da mırıldanmaya başladı aklında kalan, zihinlerden zihnine uzanan dizeleri….

Asker yapar talimi..
Kimse bilmez halimi.
Hem ayrılık hem sevda
Öldürüyor yarini…

İndim dereye batak.
Yaptım yarime yatak.
Rica ediyorum yarim.
Sevme üstüme ortak…