Bizde yiğitler bitmez Şiiri - Beşir Çitak

Ard arda düşen tetikler
Namluyu terk eden mermiler
Sığındılar bulut göğsüne
Bir menekşe gibi kuruyup düştü
Kan yatağında uzanıp boylu boyunca
Ay inmişti sanki alnına
Yüzünde duran onurlu bir bakış
Ve gözlerinde sönen yıldız ışıltısı
Vur ulan itin dölü
Bizde denizler bitmez

Kuşkularla bezenmiş bir hayat
Endişe içinde kesik kesik uykular
Ve derinlerde doğurgan sancılar
Gün gelir dirilir yine umutlarımız
Gökyüzünde birleşir ellerimiz
Sesimiz yankılanır felç geçirmiş sokaklarda
Dil kurtulunca tutsaklıktan
Gecenin ecelsiz ölümleri bitecek
Kudur ulan itin dölü
Bizde ahmet ler bitmez

Türküler yükselince çocukların sesinde
Söyleyecek sözümüz olur elbet
Şafağın intihar anı geldiğinde
Vuruşan yürekleri selamlayacak güneş
Bakışları demir eritir elleri hünerli
Korkusuz, genç şiir gibi yükselecek
Bitsin diye bu sömürü, bu aşağılık tezgah
Başkaldırmayı öğreten çocuklar doğacak
Geber ulan itin dölü
Bizde yılmaz lar bitmez

Bir gün kafes kapıları kırılacak
Gün doğacak yiğitlerin gözlerine
Utanacak boşa yırtılan takvim yaprakları
Ve o devrim gülüşü aşacak dudaklarına
Delikanlı bir türkü çıldıracak sazında
Baharlar yağacak soğuk kışların üstüne
Titreyecek yollar ayak sesinden
Puştlar korku batağında boğulacak
Defol git ulan itin dölü
Bizde yiğitler bitmez

BEŞİR ÇİTAK