Biz Yatılı Okul Çocuklarıydık

hepimiz erken büyümüştük
yıllar değil acı büyütmüştü bizi
korkunun kokusuyduk umudun alevi
yasak şiirlere sahiptik hepimiz
hepimiz paramparça kimliklerdik
ve her şey gibi
hayatı da içimizde kaybetmiştik
biz yatılı okul çocuklarıydık
baygın işaretlerin kılavuzluğunda
dudaklarımızda çürük melodiler
linç edilmesi muhtemel adımlarla
harami avuçlarda dünyalar yürütmüştük
diyorum ya biz yatılı okul çocuklarıydık
kalabalıklar aldırmıyordu

yüreğimizle giyinmiştik sürgün gömleğini
yıldızsız hayallerde bilirdik
sağanak düşlerle gidip gelen
kuşluk vaktinde kuşça uyanamayan
akşamları da pelikan narasıyla
bir şehrin adamlığına giyinendik
ne günah kadar ağırdık
ne de tövbe kadar büyük
biz aslında zamanın es geçtiği yerdeydik
ve ne olursa olsun bazı sözcükleri
yangın gibi taşımayı bilmiştik
ve işte o günlerde öğrenmiştik
insanla oynamanın dehşetini
dedim ya
biz yatılı okul çocuklarıydık
kalabalıklar aldırmıyordu

hiçbir renkten sevinci ummadık
hak eder tarafımız da yoktu zaten
biz yatılı okul çocuklarıydık
şiirlerin arka sokaklarında yaşardık
denizi bilmiyorduk
ama durgun değildi her halde
gel gör ki denize şiir yazıyorduk
denizi çiziyorduk
denizi yazıyorduk
lakin deniz bizi hiç yazmadı
deniz bize yazmadı hiç
içimizde anlamanın telaşı vardı oysa
yüzümüzde deliliğin tatlı kaçamaklığı
akşamlar ulaşınca düş körüklerine
küçük bir şehirde alınyazımız örülürken
biz metropoller kurardık
anlayın
biz yatılı okul çocuklarıydık
kalabalıklar aldırmıyordu

sigara içerdik yasaklara aldırmadan
damarlarımız yangınlar geçirirdi
sinirlerimiz malaryalar inadına
biz yatılı okul çocuklarıydık
zoraki çiçeklerdik sıralarda
ve her sevincimizin bir bedeli vardı
ve de en onurlu sayfamızdı ağlamak
nasıl da yakışıyordu görseydiniz, nasıl da
ve kimse görmüyordu karda kışta
soğuk kalorifer peteklerinden başka
başımızın göğsümüze inişini
her “anne” sözcüğünden sonra
dedim ya!
biz yatılı okul çocuklarıydık
kalabalıklar aldırmıyordu

biz yatılı okul çocuklarıydık
kalbi lahitlerde büyüyen çocuklar
ne günah kadar ağırdık
ne de tövbe kadar büyük
biz cinnet kadar masumduk
intihar kadar suçlu
yasak sınırlarıydık
çiğ nohutu ve makarnayı sevmeliydik
yani yıllarca çizgiler arasında yaşadık biz
pavlow köpeklerini neye koşullamıştı,
hatırlamayacağım
ama biz garip bir hayata koşullanmıştık
zaten bu yüzden
çıldırışların ayak izleriyle doluyduk
zaten delirtiyordu ağlatan şeyler
zaten bu yüzden her şeye yeniliyordu
az kepçe yemeğe bol dayak adamlığımız
ve inanın teselliyi bile arayamadık
ne de olsa adam olacaktık biz
lakin adam arayanlar ne kadar adamdı
hiçbir zaman anlamadık
diyorum ya
biz yatılı okul çocuklarıydık
kalabalıklar aldırmıyordu

12.10.1998
BİTLİS