Biz Üç Kişiydik Şiiri - Zafer Özkay

Biz üç kişiydik
Tana Mehmet, çamur Mehmet ve ben,
Üç arkadaş, üç yürek, hiç ayrılmaz üçlüydük,
Adımız bela diye yazılmıştı KARAMAN’A,
Her akşam hakkı tekedeydik.

Elimizde içkimiz, dilimizde sevda türküleri,
Gece uçurum boyunda,
Uzakta araba sesleri,
Hafif esen rüzgar yüzümüze, viskimize,
Türkümüze çarpar geçerdi.
Hiçbir içkiyi içemezdi tana Mehmet,
Çamur Mehmet’le içip içip ona gülerdik,

Tana Mehmet’i bir kazada yitirdik,
Onun acısıyla yenilmiş ordular kadar,
Eziktik, sahipsizdik bir kolumuz kırık,
Yüreğimiz paramparça,
Tana Mehmet’in boşluğu aramızda.
Oy tana Mehmet oy sende gider miydin yıldızlar ülkesine.

Artık çamur Mehmetle’de fazla görüşemiyorduk,
Bende ayrılmıştım fabrikadan,
Devlet memuru olmuştum,
Hep içimizde bir şeyler eksikti,
Belki bir daha çamur Mehmetle’de
Görüşemeyecektik ah çamur Mehmet ah.

Biz üç kişiydik üç arkadaş,
Üç kafadar üç can dost.
Tana Mehmet,çamur Mehmet ve ben,
Baba Zafer.

27 Ekim 2002 Karaman