Çocukluğumda, köyümüzün camisinde zaman zaman mevlit okunurdu.Bazen biz çocuklar da gitmek isterdik camiye. Annem genelde bizi götürmezdi. Bir değil, iki değil, üç çocuk; hangi birimizi götürsün! “ Orası çoluk çocuk yeri değil,” derdi. Birkaç kez gitmiştim ama. O da babamın sayesinde. Babam annemi zorla razı etmişti.Aslında annem bizi götürmemekte haklı. Çünkü bizim arkadaşlar gidiyorlarmış bazen; çok gürültü yapıyor, konuşuyor, herkesi rahatsız ediyorlarmış.Hiç camide konuşulur mu! Bir gün çarpılacaklar Allah korusun.
İbriklere doldurulan şerbet ikram ediyorlardı mevlitte. Şerbet, ibrikten bardaklara doldurulup, öyle veriliyordu.Üç - dört bardak elden ele, dudaktan dudağa dolaşıp duruyordu. Aynı bardaktan, birçok kişi şerbet içiyordu yani. Olsundu, bir şeycikler olmazdı. O şerbet çok güzeldi. İçinde gül suyu mudur nedir, güzel kokan bir şey vardı. O şerbeti çok seviyordum. Keşke biz çocuklara iki bardak verselerdi.....
Bir akşam yine mevlit vardı camide. Mevlide gitmeyi çok istediğimiz halde annem bizi götürmedi. Ne kadar yalvardık ama nafile! Sırf o şerbeti içmek için gitmek istiyordum. N’olurdu sanki annem bizi de götürseydi? Hiç yaramazlık yapmazdım camide. Annemin yanına diz çöker, uslu uslu otururdum. Ama kardeşim için söz veremem. Çünkü o biraz yaramazca. Daha doğrusu daha çok küçük. Camide nasıl davranılması gerektiğini bilmiyor ki! Kardeşim çok güzel bir çocuk.Kirpikleri hem demet demet, hem uzun.Halam; “Bu oğlan büyüyünce çok can yakacak,” diyor ikide bir.Ama nasıl yakacak bilmiyorum.
Ne kadar yalvardıysam annemi ikna edemedim; bizi götürmedi camiye, kendisi gitti. Ablam, kardeşim ve ben evde kaldık. Fazla da ısrar etmenin gereği yoktu zaten. Annem “ olmaz ” deyince olmazdı. Annemi çok seviyorum ama, biraz inatçı galiba.....Anneme küstüm beni götürmedi diye. Camiden gelince – eğer unutmazsam – kendisiyle konuşmayacağım. Bazen küsüyorum anneme, sonra küs olduğumu unutup, konuşmaya başlayıveriyorum. Ablam kızıyor bana; “Annelere küsülmez,” diyor. Küsmekten vazgeçsem mi, ne yapsam.
Tamamını Oku
