Biz Üç Kardeş / anı Şiiri - Kâmuran Esen

Çocukluğumda, köyümüzün camisinde zaman zaman mevlit okunurdu.Bazen biz çocuklar da gitmek isterdik camiye. Annem genelde bizi götürmezdi. Bir değil, iki değil, üç çocuk; hangi birimizi götürsün! “ Orası çoluk çocuk yeri değil,” derdi. Birkaç kez gitmiştim ama. O da babamın sayesinde. Babam annemi zorla razı etmişti.Aslında annem bizi götürmemekte haklı. Çünkü bizim arkadaşlar gidiyorlarmış bazen; çok gürültü yapıyor, konuşuyor, herkesi rahatsız ediyorlarmış.Hiç camide konuşulur mu! Bir gün çarpılacaklar Allah korusun.

İbriklere doldurulan şerbet ikram ediyorlardı mevlitte. Şerbet, ibrikten bardaklara doldurulup, öyle veriliyordu.Üç - dört bardak elden ele, dudaktan dudağa dolaşıp duruyordu. Aynı bardaktan, birçok kişi şerbet içiyordu yani. Olsundu, bir şeycikler olmazdı. O şerbet çok güzeldi. İçinde gül suyu mudur nedir, güzel kokan bir şey vardı. O şerbeti çok seviyordum. Keşke biz çocuklara iki bardak verselerdi.....

Bir akşam yine mevlit vardı camide. Mevlide gitmeyi çok istediğimiz halde annem bizi götürmedi. Ne kadar yalvardık ama nafile! Sırf o şerbeti içmek için gitmek istiyordum. N’olurdu sanki annem bizi de götürseydi? Hiç yaramazlık yapmazdım camide. Annemin yanına diz çöker, uslu uslu otururdum. Ama kardeşim için söz veremem. Çünkü o biraz yaramazca. Daha doğrusu daha çok küçük. Camide nasıl davranılması gerektiğini bilmiyor ki! Kardeşim çok güzel bir çocuk.Kirpikleri hem demet demet, hem uzun.Halam; “Bu oğlan büyüyünce çok can yakacak,” diyor ikide bir.Ama nasıl yakacak bilmiyorum.

Ne kadar yalvardıysam annemi ikna edemedim; bizi götürmedi camiye, kendisi gitti. Ablam, kardeşim ve ben evde kaldık. Fazla da ısrar etmenin gereği yoktu zaten. Annem “ olmaz ” deyince olmazdı. Annemi çok seviyorum ama, biraz inatçı galiba.....Anneme küstüm beni götürmedi diye. Camiden gelince – eğer unutmazsam – kendisiyle konuşmayacağım. Bazen küsüyorum anneme, sonra küs olduğumu unutup, konuşmaya başlayıveriyorum. Ablam kızıyor bana; “Annelere küsülmez,” diyor. Küsmekten vazgeçsem mi, ne yapsam.

Annem gidince ablam, annemin zaman zaman okuduğu dini kitabı bulup geldi yanımıza. “ Hadi, biz de mevlit okuyalım,” dedi. Ama önce şerbetleri hazırlamamız gerekiyordu. Üç bardağın içine biraz şeker koyduk. Üzerine su doldurup karıştırdık. İşte şerbetimiz hazırdı. Güzel kokusu falan yoktu ama, olsun. Güzel kokması için içine kolonya dökecektik, sonra vazgeçtik. Daha doğrusu ablam “ olmaz ” dedi. Annem evde olmayınca, söz sahibi ablam oluyor.

Sedirdeki kocaman yastıklardan birini yere koyduk. Üzerine kocaman bir sini(bakır tepsi) oturttuk. Şerbet bardaklarını siniye sıraladık. Üçümüz de sininin etrafında diz çöktük. Kardeşim, şerbeti içmek için sabırsızlanıyordu. Ablamla ben izin vermedik. Herşeyin bir sırası vardı. Kardeşimin bunu öğrenmesi gerekiyordu. Ancak zamanı geldiğinde içecektik şerbeti. Aynı camideki gibi. Kaçmıyor ya şerbet, orda işte. O da bekledi, bizim sözümüzü dinledi.

Ablam, annemin kitabını eline aldı. Ciddi bir tavır takınarak bize mevlitten bazı bölümler okudu. Kardeşimle ben sessizce dinledik, sanki camideymişiz gibi davrandık.Dinlerken sağa- sola hafifçe sallandık. Sesi çok güzeldi ablamın. Türküleri de çok güzel söylüyordu. Bütün türküleri bilir ablam. Nuri Sesigüzel’in, Niyazi Yılmaz’ın, Nezahat Bayram’ın, Nevin Akol’un... Hele o “ Kayaların arını / Süpürseler karını ” diye bir türkü var ya, işte onu çok güzel söyler........Yani şu ablamın elinden, dilinden gelmeyen bir şey yok. Bütün ablalar mı böyle, bilmiyorum.

Acıklı ilâhiler de okudu bize ablam. Sonra, ” Susadım gayet hararetten kat’i / Sundular bir cam dolusu şerbeti ” deyince, kardeşimle ben gözgöze geldik, hemen şerbetleri içtik. Çünkü camide dikkat etmiştim, şerbet ikramının ne zaman yapıldığını biliyordum. Mevlitte “ şerbet ” sözü geçer geçmez şerbeti ikram etmeye başlıyorlardı. Biz de aynen öyle yaptık. “ Şerbet ” sözünü duyar duymaz, şerbetleri kafamıza diktik. Cümlesini tamamlayınca, ablam da şerbetini içti.

Yok, pek hoşuma gitmemişti bu şerbet. Camide herkesle beraber içilen şerbetin tadı başkaydı. Hem bizim şerbetimiz, camide içtiğimiz şerbet gibi güzel kokmuyordu. Hep ablamın yüzünden. Kolonya dökseydik içine, ne güzel kokacaktı. Ama yine de hiç yoktan iyiydi. Dökünecek gül suyumuz yoktu. Biz de onun yerine kolonya dökündük. Mevlidin sonunda dua yapmayı da unutmadık. İşte böylece camiye gidememenin eksikliğini bu şekilde gidermeye çalıştık. Kendi kendimizi avutmanın bir yoluydu bu.

Artık sıra oyuna gelmişti. Dört sandalyeyi büyükçe bir karenin köşelerine gelecek şekilde odanın ortasına koyduk. Üzerine bir çarşaf örttük. Böylece bir çadır yapmış olduk. Çok pratiktik. Her şeyi kolayca hallediyorduk. Çadırın içine girip, annem camiden gelinceye kadar oynadık. Erkek kardeşim, her zamanki gibi canavar oldu, ablamla beni yakalayıp yemeye çalıştı. Ama biz, izin vermedik. Öyle küçücük canavara kendimizi yedirir miyiz hiç!

..........................................................................................................................

Annem camiden gelince, kendisine küstüğümü unutup, onunla konuştum mu, hatırlamıyorum. Ancak, çok seyrek olarak gittiğim camide içtiğim şerbetin tadını hiç unutmadım.