Biz sonsuz idik Şiiri - Ersin Altun 2

Hangi hikayenin kahramanıydık?
Bu kaçıncı bahar gelip geçti,
Hayat kayıp giderken avuçlarımızdan,
Güneşin doğuşunu izleyemedik.
Oysa ne güneşler battı ardımızda,
Ne yapraklar savruldu bilinmedik kavgalarda.

Hep bekleyip durduk,
Yarım kalmış sevdaları,
Söylenmemiş türküleri.
Rüzgarda kırılan gül gibi,
Doymadık sevdalara.

Belki de bir şairin son şiiriydik,
Satır satır duygu gibi,
Yüreğin kalemi gibi,
Duyguların yoğunluğu gibi.
Bir annenin şefkatli bakışında,
Hep telaşlı, hep ümitli.
Aslında bir çobanın kavalında kaybolan,
Sonsuz bir ezgi gibiydik.
Asi bir rüzgar gibi geldik, geçtik.

Mevsimlerden sonbahardı.
İçimizde tarifsiz bir duygu,
Gözlerimizde hep o telaş,
Hep o heyecan.
Çarpardı yüreklerimiz,
Sonsuz sevdalara.
Ayazdı bakışlarımız,
Dikenliydi yollarımız,
Alabildiğince üzgündü düşlerimiz,
Umutlarımız.

Sonsuz bir romandık aslında.
Belki de sonsuz kaldık seyyahın masalında.
Yıllanmış bir şarap gibi,
Kaç asır gelip geçti ardımızda.
Kimi zaman haylaz bir çocuğun gülüşüydük,
Ne limanlar bıraktık ardımızda,
Kimler geldi, kimler geçti sol yanımızdan.

Yalnızlığa yakılan bir ağıt,
Sevgiliye yazılan hasret dolu bir mektup,
Bazen bir haykırış,
Bazen de kocaman bir sessizlik.
Yağmurda kırılan bir gül gibiydik,
Gerçekleşmemiş bir hayal gibi.
Türkü gibi dağıldık dört bir yana.

Bir sevda gibi düştük yollara,
Bir yanımızda düş,
Bir yanımızda umut.
Yağmur gibi döküldük her tarafa,
Bir elveda kadar zalim,
Bir merhaba kadar şefkatliydik.

Sevdik,
Sevdalandık,
Ağladık,
Ağlattık.
Dedim ya, bir masaldık...
Sahi biz kimdik?
Sen sevda,
Ben yalnızlık.