Biz Seninle Konuşmayı Bıraktıktan Sonra

Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra,
Dünya tüm hızıyla döndü güneşin etrafında.
Bir yeğenim oldu dar vakit sonbaharda. Şimdi dört yaşına basmış amca diye dolanıyor peşimde.
Sonra savaş çıktı, karıştı buralar ve şafak hiç gelmeyecek gibi masum mülteci çocuklarına,
Terk etti dünyayı.
Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra,
Sakallarım tel tel beyaza döndü.
Ömür artık yolun yarısında.
Uzun sürecek sancılı bir yara, kutularca kullanılacak ilaçlar adı verem kondu görüşmecime,
Dahası da var.
Ben bir senin derdinden bir baba derdinden bir de gülmeye hasret çocukların derdinden iyice yaşayamaz oldum geçen günleri.
Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra,
Annem bir daha gülmedi bana ve beslemedi balkonuna gelen o iki yavru güvercinleri.
Komşulara inat silmedi penceresinin eşiklerini ve asla kahvaltı sofrasında onun demlediği karanfilli çay kış ayında kokmadı soframızda.
Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra,
Çocuklar mahallelerinde dolaşmadı, uzun zincirli salıncak bir daha uğramadı buralara.
Elma şeker almak için kuyruğa girmediler Beyazıt’ta.
Kimse bilmedi senin elinden tutup süt mısır yemenin keyfini.
Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra,
Tek bir iyi yanı vardı hayatın.
Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra bile atom bombası bir daha atılmadı Hiroşima’ya.
Doğmayı bırakmadı yeni çocuklar,
İyiler şiirlerimizde savaşmaya devam ettiler,
Ve dahası
Ömrümün baharında aşık olmanın keyfi yaşanmamış yıllarımın bile önüne geçti.
Biz seninle konuşmayı bıraktıktan sonra..