Biz Sen Ve Ben Şiiri - Ebubekir Doğan

Önümde bilmediğim dillerden örülü bir yol,
Kimisi “Aşk” diyor kendince,
Kimisi bir başka şey…
Her merdiven çıkışımda anımsıyorum,
Bu yaşa kadar nasıl geldiğimin.
Hiçbir önemi yok gelmişim işte diyorum,
Aslında bundan sonrası için var bir önem.
Dedim ama doğru değilmiş meğer.
Yüzüne bakıyorum gençliğimin,
Paramparça her bir parçası başka yerde,
Bir parça bir basamakta,
Öbürü başka bir basamakta.
Dilleri çözmeye çalıştıkça
Hapsoluyorum insanlığa.
Ne kadar size dair her şey,
Ve ne kadar anlatmıyor sizi hiçbir şey.
Buyuz aslında biz ve sen.
Ben ve sen dil kadar yakın,
Yakın kadar uzağız biz.
Ve işte duyulur tekrar o ses:
Yakın ne kadar uzaksa,
Geçmiş o kadar yalnızdır.
Yalnızdık değil mi ?
Evet, onu unutmuşuz nasılsa.
En çok oyduk ve hatırlamamışız.
Ne fark eder !
İnsanız ve onu da unutuyoruz,
Başka bir şeyin lafı mı olur.
Bilmiyoruz, insanız, yalnızız ve unutuyoruz.
Ve sessizlik !
İşte bunu bilmemeye ve unutmaya imkan yok.
Sessizlikte konuşur her şey,
Ve akarız biz iki metrelik boşluğa