Biz Ruhlarımızı Satmak İçin Birleşmedik…

Eskimiş bir yüz hediye ediyorum sana beni anlatacağın…
Çocukların için, kimsesizliğimden bahsetme onlara, anılarımdan, yüzümün parçalanmasından,
çatlayan yüz derilerimden, lâl olmuş dilimden, düşlerini kelimelere döken adamdan, bahsetme onlara…

Yalnızlığın uzun bir yol olduğunu, yalnızlığın şekersiz bir çay gibi acılaştığını, güneşin de karardığını,
koşuşmaların acemice beyhude olduğunu, adam gibi sevmeyi, kaypaklığın acı getirdiğini, sevmenin
kutsallığını, acıların içinde benlik savaşı verildiğini, anlat onlara…

Hoş biz belki başaramadık, ama bir başaran çıkar, bir uyan çıkar, belki demeyi de anlat onlara…

Biz sevmenin kimsesizlik zamanlarını yaşadık demeyi de ihmal etme…
Yazdım, seni beni ve de yaşamın gizemli yanlarımızı,

Bu kadar iyi oldum da yaptıkların neydi derken basarsın kaleme, ihanet, sadakat ve yalanlar sıralanır…

Bazen adam ağlar,
bazen kadın,
işte bu gün sana bunu anlatmak istedim,
ketum bir kadın, veya iyi kadın, iyi adam olmaz denmez,
bak cümleye,
biz ruhlarımızı satmak için el tutuşmadık…

Biz ruhlarımızı satmak için birleşmedik…

Sen ruhunu satan kadın, beni ruhsuz bırakmak için ne hesaplar yaptın?
Ruhlar satılır mı, ya bedenler talan edilir yıkılır, yakılır mı, kömürleşir mi?
Bedenimin altına alevler atarken hiç ateşe atlayabileceğimi hesap ettin mi?
Ben sevgi için ateşe atlayanlardandım,
kıvransam da yansam da ama yakmadım, ateşi yakanların da düşüneceği çok şey vardı, ama
sevgi nankörleri sevmez işte bunu unuttun, nankörlük bir baş düşmesi getirir ve senin başın
hep önde olacak bence bundan böyle…

Sen benim saklımda kalan sevgili…
Bütün sığınak yaşamım sen, benim unutmayı öğrenemediğim, sevgili…
Bak akşam güneşi kayboluyor, sığınağımı dağıttın, yollarda çürüyorum…
Örtünemiyorum, üşüyorum, kimsesizliğimin yalnızlığımda, dinamit atıyorum yüreğime sanki.