Biz Önce Vatan Dedik Şiiri - İbrahim Sönmez

Yollarımda kalmasın gözlerin
Ne olur, ağlama her gece,
Dayanamam.
‘’Ha bu ha yarın gelecek işte’’ deyip de,
Tüketme kendini.
Bir gün dönerim elbet
Gün gelir dönerim sana
Ağlayan iki çift göz bulur birbirini
Hakk’a el açıp yalvardığın
Ellerinden öperim.

Arasam bir türlü, aramasam bir türlü,
Her halükarda sen yine üzüleceksin.
Pek bir şey değişmeyecek gibi
Üzülmeni istemem hiç bir sebeple
Tek sesimi duyduğuna sevineceksin
Bilmiyorum
Belki de bununla yetinecek ana yüreğin.
Sen üzülme anam
Üzülmene dayanamam bilirsin.

Sen bu mevsimde oralarda toprakla haşir neşir
Bense üzerime yağan her kurşunda
Toprağa biraz daha yaklaşıyorum.
Toprağın canını acıtma ana
Vatan toprağı canımızdan da öte
Şehitlerin kanları fışkırmasın yeryüzüne
Bir de onun için yanmasın yüreğin.
Evladın ‘Önce Vatan’ dedi,
Sonrasına ne gerek,
Ağlamasın ana, ağlamasın gözlerin.

Her şehit haberinde,
Adımı duymaktan korkacak,
Dizlerinin bağı çözülecek bir an.
Yüreğinin atışları daha bir hızlanacak
Bırakma kendini, bırakma anam.
Vatan olmadı mı bizim tek derdimiz yıllarca?
Önce vatan, daima vatan demedik mi asırlar boyu?
Kanımızla sulamadık mı bu toprakları?
Binlerce şehidi boşa vermedik,
Boşuna önce vatan, vatan demedik.
Çanakkale’ye dizilmedik mi sıra sıra?
Sakarya önlerinde vurmadık mı düşmanı?
Kostatinapolis nasıl İstanbul oldu?
İzmir’den denize dökmedik mi gâvuru?
Maraş’ta, Urfa’da, Antep’te,
Senin gibi binlerce anaydı düşmana duran
Bir ben şehit olsam ne çıkar ana?
Eksilir mi yurdumun aziz askeri?
Her şehit kanıyla binlerce er filizlenir
Biz ‘Önce Vatan’ dedik ana,
Ölen ölür kalan sağlar bizimdir!
Hem daha sen varsın ana
Senin gibi binlerce daha ana var bu topraklarda
Belki çoktan şahadet şerbetini içmiş oluruz,
Belki biz görmeyiz ama olsun
Siz yetersiniz mezalim ordusuna.
Onlar imansız ana,
Onlarda iman yok,
Sana güç veren,
Bizim yoluna gittiğimiz,
Senin göğsündeki iman yok onlarda.
Ona bir olsak ne çıkar?
Bir olur, yeteriz!
Bu kadar yıl nasıl savunduysak bu yurdu?
Yine savunuruz.
İçimizdeki imanımız olsun yeter o bize.
Hakk’ın yolunu buluruz.
Yetişir göklerden melekler bize,
Bedir’de,
Uhud’da
Malazgirt önlerinde,
İstanbul surlarında,
Çanakkale’de nasıl yetiştilerse…

Akşam vakti olmuş,
Ezanlar okunuyor ana.
Sen daha bekliyorsun,
Namaza hayli zaman var oralarda.
Namazı bekleme ana, ezanı bekleme
Bizim ezanımız okundu burada.
Sen al abdestini ana, duaya başla
Duanı gönder bize ana,
Dualarını gönder.
Tek ihtiyacım duaların buralarda.
Bir silah arkadaşım var öksüz
Ana duasından yoksun
Ona da dua et ana,
Onu da ayırma dualarından.
Biz can olduk birbirimize,
Bölüştük neyimiz varsa.
Dualarını da bölüşmezsem olmaz ki ana.

Sağanak sağanak başlayan kurşun doluya vurdu
Yağmur taneleri yerine, kan damlıyor üzerlerimize
Kuşlar uçmaz oldu buralarda
Hepsini vurdular mı bizim niyetimize?
Çoktan terk-i diyar edip gittiler belki de
Boyun eğdiler kaderlerine.

Sağanak sağanak kurşun doluya vurdu ana,
Goncadaki çiçekler can veriyor açmadan
Çiçeğinin suyunu eksik etme ana
Susuz, duasız bırakmalarda buralarda
Dualarına ihtiyacım var yalnızca.
Sen ağlama ana,
Sakın ağlama.
‘Oğul oğul’ deyip yüreğini yakma ardımdan,
Ölürsem vatan için,
Kalırsam vatan için.

Sağanak sağanak kurşun doluya vurdu ana
Şahadet kelamları yükseliyor gökyüzüne
Bize yağan kurşunlar
Anaların yüreğini yakıyor yurdumun dört yanında.

Şafak atmıyor bu gece ana
Gece sabah olmak bilmiyor
Yüzümüz aydınlık değil yüreğimiz gibi
Silah sesi, top sesi,
Bir de şimşek misali çakan kıvılcımlar aydınlatıyor etrafımızı
Bu gece sabah olmuyor ana
Biz çoktan okuduk alın yazılarımızı!

Sağanak sağanak kurşun doluya vurdu ana
Karabasan misali üzerimize çöktü gâvur dediğin
Cepheme kurşun yağıyor
Paramparça olmuş kurşun yiyen bedenler
Bilirim ateş çoktan düştü anaların yüreğine
Bizi de çağırıyor önümüz sıra gidenler.
Bize de yol göründü ana,
‘’Önce vatan, daima vatan’’ derdiyle.

Bu gece sabah olmuyor ana,
Gece sabah olmak bilmiyor
Saniyeler ilerledikçe zamandan
Gözlerim daha bir kararıyor.
Sanki artık daha bir karanlık yeryüzü.

Sağanak sağanak yağan kurşun,
Yerini ölüm sessizliğine bıraktı ana
Kurşun yağmıyor artık üzerimize.
Havlayan köpek ısırdı ama,
Kendi kendini de bitirdi sonunda.

Herkesi bir sessizlik aldı,
Kimseler konuşmuyor.
Güler gibi cephemdeki tüm yüzler
Uzanmışlar toprağın kollarına askerler
Elim yetişmiyor hiçbirine
Takat da kalmadı bende
Ahvali anlatmaya dilim yetişmiyor.
Gece nasıl da birden aydınlandı böyle?
Görüyor musun ana? Güneş doğuyor,
Ülkemdeki tüm karanlığı boğuyor
Sabah oluyor ana bak sabah oluyor.
Geceden eser kalmadı artık
Yüzümüz de aydınlandı yüreğimiz gibi.
İşte sona geldik, yolun sonuna geldik
Dahası yok artık bize bu yolun
Biz önce vatan dedik, daima vatan dedik.
Canımızı vatana yeğ tuttuk her dem
Kendi varlığımızı çoktan unuttuk
Tek derdimiz vatan oldu yıllarca
Derdimiz mi vardı ki vatandan başka?
Biz şahadet şerbetini yudumluyoruz ana
Yine vatan dilimizde dua!
Sabaha çıktı al kanlar içinde bedenlerimiz
Bizim de kanımız nasip oldu al bayrağa
‘Geç kalmayın, gelin’ diyor, önümüz sıra gidenlerimiz.

Kimseden haberim yok ana
Kimseyi ne halde bilmiyorum.
Belki de şahadeti zorluyor biri,
Birine nasip olmadı belki ağlıyor
Belki de içlerinde sonuncusuyum.
Benim de dönüşüm yok ana
Ellerini son defa öpmek nasip olamayacak bana
Gül yüzüne bakmak nasip olmayacak…
Sen hakkını helal et bana
Ne desem üzüleceksin biliyorum
Hiçbir söz kifayet etmez seni avutmaya
Sen anasın yanar yüreğin,
Yüreğindeki sevgi benim, bilirim.
Ama sen üzülme ne olur,
Senin üzüntün al kanıma dert olur.

Gönlün şad olsun ana
Haber sal konu komşu dört bir yana
Herkes bu zaferi kutlasın
Al kanlarımızı akıttık toprağa
Söyle ana, analara söyle
Ülkeme güneş doğdu,
Kimseler ağlamasın.

Biz önce vatan, daima vatan dedik
Asırlar boyu bu kadar canı boşa vermedik.