Biz olmalıydık Şiiri - Meryem Keskin

Biz olmalıydık seninle biz beceremedik.
Güneşi birlikte karşılamalıydık.
Sabah mahmurluğu,
Tembel gülüşler sermeliydi dudaklarına.
Gözlerin gulmeliydi bana baktığında.
Sitemler serpiştirmeliydin,
Geç kalan kahvenin, kokusunu alamadığında.
Uzun süren kahvaltılarımız olmalıydı mesela.
Senin sevdiğin gibi kahve,
Ve benim sevdiğim gibi tavşan kanı,
Çay eşliğinde.
Aşka dair sohbetimiz olmalıydı,
Gönül hanemizde.

Biz olmalıydık seninle biz beceremedik.
Sen bahçedeki çiçekleri sulamalıydın.
Ben, evin bitmeyen işlerinin telaşında .
Çocuklar yine aramadılar diye,
Soylenmeliydin mesela.
Sitemler savrulmalıydı dilinden.
Uzun yürüyüşlerimiz olmalıydı,
El ele akşam serinliğinde.
Hiç bırakmamalıydın ellerimi.
Ben hiç mahrum kalmamalıydım senden.
Sevgiyle yol almalıydık.
Cennete açılmalıydı yolumuz.
Kuşlar şarkı söylemeliydi bize,
Kendi dillerinde.
Masal perileri, kanatlarını sürmeliydi sevdamıza.

Biz olmalıydık seninle biz beceremedik.
Yıldız kayarken, dilek tutmalıydık seninle.
Sonra, ne diledin diye kavga etmeliydik.
Ama sevdaya dair bir kavga.
İkimizde biliyorduk aslında.
Senin dileğin bende kalmak .
Benim dileğim, senle ölmek.
Yapamadık, beceremedik.
Biz olamadık.
Senin bencilliğin, benim kırgınlığım ,
Ayrı yollara savurdu ikimizi.

Şimdi neredesin, ne haldesin, bilmiyorum.
Biz olmayı becerseydik eğer.
Benim gökyüzüm sen olurdun.
Senin toprağın ben.
Yağan her yağmur, birleştirirdi bizi yeniden .
Ne sen, nede ben .
Biz olmalıydık seninle biz beceremedik.
Olmadı beceremedik.