Biz Öğretmeniz... Şiiri - Enver Yıldız

Dar geliyor yüreğime bu hıçkırıklar dar!
Oysa ben paspas kokulu koridorlarda dert toplayan,
Umut dağıtan bir öğretmenim.
Koca çınarların dalıyım ve uzarım elini uzatan,
Merakla çarpan her yüreğin sahibine…

Adım anılınca parlar onlarca göz, benim onlar.
Bir damla gözyaşlarına kıyamam, kanlarına değil.
Avuçlarındaki reyhan kokulu sularından içerim kana kana,
Temiz, pak, rana…

Bir efsanesiyim çocuklukların.
Ninnilerin sokak senfonisi edasıyla oynarlarken
Kalplerinin ritmini sezerim.
Kendi öğretmenlerim gelir o an hayalime
Bu tılsımlı anılarla gezerim.

Bazen yenik bir kumandan,
Bazen yeminini bozmuş bir nefer gibi giriyorum okula.
Kalmıyor o ahengi, o mecali dilimin
Gün sayıyorum bir mahpus gibi ite, kalka, yıkıla.

Yeis’in çıkıntılarından tutup,
Ayakta kalmaya çalışan benmiyim! diyorum.
Ve soruyorum kendime.
Bu konuşan ben miyim?
.............................................................
Bir titreme geliyor tebeşirin ucuna o an, duruyorum...
Kızıyorum karamsar hülyalara,
Çünkü adım öğretmen!

Kurumadan değerlerin kaynağı, azmin kuyusu
Yaklaşmalıyım kılcal damarlarına gençliğin.
Unutsalar da ezberledikleri ezgilerin sözlerini
Bir benim adımı unutmamalılar, birde ilk aşklarının.

Çünkü ben bir mühendis, bir mimar, bir aktörüm.
Çünkü ben ülkem için en önemli faktörüm.
Yılmayı, yıkılmayı lügatlerden atmalı
Düşenin, düşünenin ellerinden tutmalı.
...............
Bu benim muhasebem durağan, yalınayak,
Gördüğüm yaşadığım ahvalin yansıması.
Ama biz her dem varız azalmadan artarak
Her dem yeni doğarız, bizden kim usanası.

Sivas’Gemerek (2006)