Biz Neyiz? Şiiri - Nevin Akbulut

Bir gün tekrar dirilecek kadar ölüyüz
Şu ayak sesleri, kimin?
Gelişler kime yakın?
Gidişler kime tanıdık?

Ölüyüz, yağmuru hissedecek kadar açız,
Rüzgarın savurduğu kadar hafif
Gölgeler kadar yabancıyız birbirimize,
Ellerimizin başkalarına dokunuşu kadar uzağız kendimize

Başkalaşma: bir rüzgar sesindeki ürperti,
Birine başlarken, kendini yitirmek,
Her şeyi bitirmek
Başka bir şeyin sığmaması içine

Diriyiz, bir yağmur damlasında can verecek kadar,
Sonsuzluk kadar uzağız yaşamaya
Yukardan bakarsak küçüğüz,
Aşağıdan bakınca büyük.
Sondan bakınca sonsuzuz,
Baştan bakınca sonuz

Hikayemiz: dilimizde bir öykü,
Kendi öykümüz.
Bir rol üstlenmiş omuzlarımız,
Kimse öğretmeden, anlatmadan oynuyoruz,
Kendimiz-iz kimsenin olmadığı kadar.

Neyin izi, yüreklerimizde kalan?
Yaşanılanlar, unutmak için mi?
Gelmeler… gitmek için mi?
Unutmak için mi hatırlıyoruz,
Anımsanmak için mi hatıra oluyoruz hayatta?

Yarımlığımız: bir parçaya bölünecek kadar
İçimizin yarıldığı kadar
Bir başkasına aitliğimiz kadar kimsesizliğimiz
Yarımız… kendimize kalamadığımız yerde
Kendimizdeyken de yarımız
Bir başka ruh kadar eksikliğimiz

Kimsesizliğimiz: bir iz kalmayacak kadar noktayız
Bazılarına göre şeffafız,
İçimizin görüldüğü kadar,
Yağmurun da susaması kadar susuyoruz.

Oyun: nasıl da hazırlanmış rolümüz
Topraktan bir damla sonra, tekrar toprağız
Bir damla öncesi yitirilişimiz

Bir damla yağmurda boğulurken
Bir avuç toprakta ölürüz
Sorma!
Sorgulama!
Aklımızın ermeyeceği kadar büyüğüz
Kimiz? Kimseyiz!

Varlığımızdan çok yokluğumuz
Yokluğumuz hiçliğimiz

Biz neyiz?

(Yirmi Sekiz Ağustos İki Bin On İki 11 35)