Biz neden bu kadar mutsuz olduk...?

Biz neden bu kadar mutsuz insanlar olduk?
Hayat mı yordu,
yoksa insanlar mı çaldı içimizdeki baharları..

Bir yanımız hep yarım kaldı,
dudaklarımızda eksik bir gülüş,
ellerimizde yarım kalmış dualar,
ceplerimizde kırık dökük umut parçaları.

Kalbimiz yoruldu taşıdığı yüklerden,
gözlerimiz alıştı sessiz çığlıklara.
Her tebessümde gizli bir hüzün,
her bakışta derin bir eksiklik var...

Belki de hep kırıntılarla beslenmekten,
belki de yanlış omuzlara yaslanmaktan
ağırlaştı ruhumuz,
küçücük bir sevinci bile kaldıramaz olduk..

Oysa bir zamanlar,
bir çay kokusu,
yağmurlu bir pencere,
unutulmuş bir şarkının mırıldanışı
bile yetiyordu gülümsemeyişimize...

Şimdi her şey fazla,
her şey eksik,
her şey yabancı bir ev gibi.
Sokaklar bile tanıdık değil, artık,
geceleri bile seni anmıyor artık..

Sahi !
Biz neden bu kadar mutsuz insanlar olduk?
Belki de en çok
kendimizi kaybettik bu yolun kıyısında.
Aynalara baktıkça bulanık bir yüz,
yollara baktıkça yitik bir biz kaldık geriye.

Ve işte bütün sorular,
cevapsız gecelerin koynunda dönüp duruyor:
Hayat mı yordu bizi?
Yoksa en başından
biz kendimizi kaybettik de
hiç farketmeden...
@dsız...