Biz Ne Zaman Açılacağız Denizlere?

'neleri sever, nelerden hoşlanırsın? ' diye sorduğunda
kimi zaman insanlar,
en emin verdiğim cevap
deniz olmuştur hep...

çocukluğumda tatilleri dayımlarla
fıstıklı'da kampta geçirirken
ve yüksekokulda okurken bandırma'da
nedenini hiç düşünmeden
o koca lacivert düzlüğün ufukla birleştiği
uzun beyaz çizgiye
dalar giderdim...

giderdim diyorum ya!
hala ne zaman yolum gemlik'e, istanbul'a,
denize kenar bir şehre düşse
ilk defa gören biri gibi,
bir sigara yakar
hayran hayran seyrederim denizi...

insan bir şeyi böyle sever de
ondan uzak kalmaya neden katlanır? ,
neden yakınında, kenarında olmayı
denemeye bile cesaret edemez,
bilemiyorum!

bildiğim bir şey var ki
evvelden beri
çok istediğim şeylerden
hep uzak durdum,

ömrüm boyunca yanımda olmasını istediğim insanlarla arama
kilometreler, kırgınlıklar ve hatalar girdi salakça
sınırlarını kendim çizdim dünyamın...

şikayet etmeye
yada af dilemeye ne hakkım var şimdi kimseden,
ne de niyetim...
doğanın kanunu bu;
farklı kutuplar birbirini çekerken,
aynı olanlar itiyor,
nedense...

yaşamayanların anlayamayacağı şeyleri
izah etmeye bu kadar çabaladıktan sonra
itiraf etmem gerekiyor ki
hala
kendimle tanışmaya,
kendimi anlamaya,
zamanın mağrur ve zalimce geçmekte olduğunu kabullenip,
çok istediğim halde
hep ertelediğim şeylere
kendimi salıvermeye
pek cesaretim yok!

ama varsın tek şahidim tanrı olsun ki
bir sabah
o gücü hissettiğimde kendimde,
daha değil balıkçılar,
balıklar bile uyanmadan,
güneşin saçları bile
görünmeden ufukta,
geriye dönememek için
yaktığı gibi bir savaşçının gemilerini,
yakıp, yıkıp bende limanımı
açılacağım denizlere! ...

(inegöl,14.09.2002)