Biz Nasıl İnsanlarız Yahu! !

çok gündüz gördüm
ama gecenin ketumluğunu sevdim,
şiirlerimde ne anlatmak istediğimi
bir o bilirdi, kimselere demeden...

günbegün
mutluluğu, mavi sananlar da çoğalıyordu
geceye siyahı yakıştıranlar,
güneşin doğuşuna aldanıyordu

şiirler dem vuruyordu gecelere
yudum-yudum çekiyordu şair nefesinin yettiğince
sonra yazıyordu içinden geçenleri ardı sıra...

bazen hasret yanı kavuruyordu
bazen vuslat anı
en çok da ayrılıklar vuruyordu.
kimi zaman bir babanın
ya da bir annenin feryadı yükseliyordu
hiç ummadığın anda...

hayat renkten ibaretti
albenisi insanları yanıltıyordu
sevdikleri
ve sevemedikleri de çoğalıyordu
karar kılınamaz bir hal alıyordu düşünceler
ibreler şaşıyor
hatalar kendini belli ediyordu...

güneşin doğuşu ile başlıyordu hareket
dünya dönüyor
insanlar yürüyordu
akıl almaz bir şekilde zaman ilerliyordu
gençler cıvıl-cıvıl kımıldanıyor
yaşlılar bir köşede pinekliyordu...

doğanın kanunu bu olsa gerek
ritmik bir şekilde her şey ekseninde dönüp duruyor
oysa bir arpa boyu yol alınamıyordu...

ve... teknoloji büyük bir hızla ilerliyor
insanın yapamadığı tüm yük makinelere aktarılıyor
çağdaş bir yaşamın ilk adımları atılıyordu...

sonra;
hayat güllük gülistanlık derken
terörizm hortluyordu
insan kıyımı işte bu anda başlıyordu
kendi elimizle yaptığımız silahlar
şimdi bize savaş açıyordu...

bir avuç toprak buna değer mi?
biz nasıl insanlarız yahu! !

Polat Tek
23 Şubat 2016

Güne anlık
Teröre anlık
İnsanlığa anlık yazdım
Değer mi acaba?