Biz Mutlu Çocuklardık Şiiri - Veysel Gülmez

Bir akasya ağacı vardı çocukluğumda,
Bahar gelince beyaz gelin duvağı gibi açardı,
Oyunlarımızın molasında ak akasya yerdik.
Biz çocuktuk ve bugün kü gibi kirli değildi hiçbir şey.

Yiyeceğimiz bisküvi, içeceğimiz gazozdu,
Gösterişli değildi ambalajı, paranın lafı bile yoktu,
Köşedeki bahçeli evden haşlanmış mısır dağıtırdı bir teyze,
Biz çocuktuk ve bugün kü gibi her şey para değildi.

Sinema yeni, televizyon yeni, arabalar yeniydi ama dostluklar eski,
Bir halka çocuk olurduk, bir abimiz sinemadaki filmi anlatırdı,
Canlandırma da yapardı, nefesimizi tutmuş dikkatle dinlerdik.
Biz çocuktuk ve bugün kü gibi herşey sıradan değildi.

Oyuncaklarımız, misket ve gazoz kapaklarıydı,
Boş kibrit kutularından arabalar, otobüsler yapardık,
Şaşalı pahalı oyuncaklarımız yoktu, sokaklar her şeyimizdi,
Biz çocuktuk ve bugün kü gibi tekdüze değildi hiçbir şey.

Soframızda tarhana çorbası,bulgur pilavı,ekmek aşı yerdik,
Elma ve armut kurusundan hoşaf içerdik adına gak derlerdi,
Bir tas Ayşe Teyzeye, bir tasda Fatma Hanıma çorba götürürdük.
Biz çocuktuk ve bugün kü kadar yalnız bırakılmamıştı komşuluklar.

Cumartesi günleri sinema olurdu televizyonlarımızda,
O akşamların bir heyecanı olurdu, dostlar dolardı evimize,
Yenilir, içilirdi, hep beraber seyrederdik, gah gülerdik gah ağlardık.
Biz çocuktuk ve bugünkü gibi tatsız değildi hiçbir şey.

Mahallemizin delikanlıları, güzel kızları ve sevdaları olurdu,
Kızlarımız tüllerin arkasında götürdüğümüz mektupları okurdu,
Delikanlılarımız hadlerini bilirlerdi, bir işaret beklerlerdi.
Biz çocuktuk ve bugünkü gibi seviyesiz ve alenen değildi aşklar.

Giyinip kuşanırdık, akşamdan boyardık papuçlarımızı,
En sevdiğimiz Gülhaneye giderdik, İstanbulu fethetmişcesine,
Tek yemişimiz gazeteden kesekağıdında çekirdek yemekti.
Biz çocuktuk ve bugünkü çocuklar kadar mutsuz değildik.

Mahallemizden gazelciler geçerdi,boynunda teypler olurdu,
Elinde bir demet mavi gazete, yaşanmış hikayeler satarlardı,
Büyüklerimiz kim bilir ne dertleri vardı ama yinede alırlardı,
Biz çocuktuk ve bugünkü kadar mutsuz değildi insanlar.

Evlerimizde güzine sobalar olurdu, içinde patatesler,
Diğer odalarda mangallar, ayva közlerdi nenelerimiz.
Dışarıda kar yağardı içerdi çay içerdik hikayeler eşliğinde,
Biz çocuktuk ve bugünkü kadar tatsız kışlar yaşanmazdı.

Biz çocuktuk çocuk olmasına ama o zaman büyümek isterdik,
Bir direksiyon bulurduk, akşama kadar şöforlük oynardık,
Sonra gazeteden paralar yapardık, camda bizi gözleyen analarımıza verirdik.
Biz çocuktuk ama paranın zor kazanıldığını bilirdik.

O zamanlar halis zeytin yağları satılırdı küfelerin içinde,
Kapımızdan sütçü, ekmekçi ve çerçiciler geçerdi,
Naylon poşetlere konmazdı hiçbir şey, büyüklerimizin cebinde ipten fileler olurdu,
Biz çocuktuk ve bugünkü kadar israf edilmemişti hiçbir şey.

Pazar kahvaltılarını özlerdik dört göz bir arada şamatalı kahvaltılarımızı,
Gramafondan taş plaklar çalardı, büyük keyfti plağın dönüşünü izlemek.
Sonra ya misafirliğe giderdik ya da misafir gelirdi,
Biz çocuktuk ve bugünkü kadar zevksiz değildi Pazar günleri,

Mahallemizde bir de parkımız vardı, içinde tahterevalli ve salıncak,
Tadını hiç unutamadığım muhallebilerden yerdik minik kaselerde,
Hafif nemli bir toprakta büyük bir çivi ile saplama oynamak ne zevkti...
Biz çocuktuk ve bugünkü kadar soyutlanmamıştı insanlar birbirlerinden.