Biz Kırlangıç Olsak Ne Yazar!

Sakince Bir Kırlangıç Kanatlanıyor.
İnsan Yazdıkça Daha Bir Eksiliyor,
Daha Bir Azalıyor.
Yazdığını Okuyacak İnsan Bulamıyor,
Sonra Kim Kim İçin Önemli?
Unutuluyor!
Kim Kimin İçin Ölmeli?
Hatırda Kalanın Pek Değeri Olmuyor.
Kalan Gideni Aratıyor,
Aratmak İçin Olsa da Kimse Gelmiyor!
Bir Dost Eli Aranıyor,
Sevgili Denecek,
Sevmeye Değecek İnsanlar Uzaklarda.
Çaresizlik Oturuyor Göğsünün Üzerine,
Bir Nefeslik Canı Kalıyor Yaşamın,
Sonra Onu Da Zehrediyor,
Yalnızlık Dediğin İnsan Aczi.

Sonra Bir Kırlangıç Daha Yükseliyor,
Asilce.
Lacivertliği İle Dudak Isırtıyor.
İnsanın Uçası Geliyor,
İkarus'a Özeniyor Gönül.
Aptallık Yapmak İstiyor,
Güneşe Doğru, Hızlı Daha Hızlı Kanat Çırpmak!
Gökyüzü Şehvetinde Boğuyor Sonra.
Sonra Bir An Flulaşıyor Beyin.
Toprağa Çakılınca Anlıyor İnsan,
Dünya'nın Kaç Bucak Olduğunu.
Bu Yaranın Kaç Bıçak Olduğunu.
Ne Umut Kalıyor Geriye Ne His.
Boşluklar Dolduruyor İçini,
Yıkılmak Yoruyor Elbet,
Düştükçe Ayağa Kalmak İçin Çırpınan,
İdealist Gönülde Cabası.
Sebebini Bilen Yok,
Bu Neyin Çabası?

Sonra Hırçın Bir Kırlangıç Daha,
Gökyüzüne Sarılıyor.
Bu Kadar Karmaşa Yetmezmiş Gibi,
Bir de Kıskanıyor İnsan.
Sanki,
Gökyüzünü Kırlangıçtan Kıskanırcasına.
Zaten Hep Sahip Olmadığı Şeyleri Sever İnsan,
Sahip Olamadıkça Daha da Sever.
İnsan Ne Kadar Severse Sevsin,
Gelmeyecek Olan Yine Gelmiyor.
Bir Adımlık Mesafe Olsa Bile, Olmuyor!
Unuttuğun, Sevdiğini Aratmıyor.
Kim İçin Öldüğünü, Kimse Anlamıyor!

Son Kırlangıçta Havalanıyor,
Gökyüzünün Gamzelerine Oturuyor.
Senin Göz Bebeklerin,
Önce Kırlangıca Saplanıyor.
Sonra Gökyüzünün Göğsüne Saplanıyor.
Yanındakini Görmüyor Gönlün,
Uzatsan Elini,
Üzerinde Gezdirebileceğin Gamzesiz Yanaklar Var.
Ama Artık Sana Uzak, Sana Bıçak,
Sana Yara, O Yanaklar.
Küçük İnsanlar Var, Çok da Masumlar..
Seni Anlamıyorlar, Seni İstemiyorlar.
Sevilmeye Dair Olmadığına Kanaat Getiren İnsanların,
Kanatlarını Seyretmeyi Bırak Artık!
Seni Sevmiyorlar!