Biz Ki, Maviliyorduk Gökyüzünü Aşkımızla

konuşmasak yüz tutar buğulu gözlerin,
ne olur uzatma yalnızlığıma ellerini.
yağmurun pencereme çizdiği resmin arkasından,
yoluna ışık tutuyor damlalar.
bir bakıma eksikti bende sendeleyişin,
kalbimden bir aşk düştü, alıp can verdin.

biz ki,maviliyorduk gökyüzünü aşkımızla,
seni bende eritiyordum ya aşkla ya mumla.
ne olur açılmamak üzere birleştirme dudaklarını,
sığmıyor ikimize bir katibin sihirli aşk lafları.
boğazın gergin taşıdığı gaflar yüzünden,
sen susunca, doluyor içim cam kırıklarıyla.

sarıyor çevremizi kanunsuz bir çelenk,
ardımızdaki ölüm kehkeşanlar da gizlidir oysa.
kalbimden bir aşk düştü, alıp can verdin,
sen yurduma varmadan önce yüreğimdeydi siyahlık.
ya sende son bulacak bu durak,
ya da aşkımızı tüm kainat duyacak.

konuşmasak yüz tutar buğulu gözlerin,
zindanıma pencere olunmaz,olmazsa sesin.
yalnız ikimizin yükü olsun kirpiklerimizde,
ancak öyle sevda dökülecek müjganlarımızdan.
biz ki,maviliyorduk gökyüzünü aşkımızla,
yüreğimizi dolduruyorduk kaçamak bakışlarla.

bundan sonra adımı nereye yanaştırsam,
ya sen sokul yanıma ya da ölüm yanaşsın.