Biz İnsanlar Şiiri - Muhteşem Oksel

Dillerimiz belki farklıydı.
Ama aynıydı,
Gözlerimizden süzülen yaşlar.
Gecenin ardından doğan güneş,
Gökyüzünde süzülen kuş,
Günle beraber açan gül,
Aynıydı gözlerimizde.

Renklerimiz belki farklıydı.
Ama aynıydı,
Zaaflarımız, hastalıklarımız,
Yaşadığımız yenilgiler,
Zaferlerimiz.

Doğarken de aynıydık,
Çıplaktık ve çaresiz.
Ölürken de aynı,
Hüzünlü bir melodinin sonu gibi,
Sessiz.

Renk renktik.
Kimimiz kadın, kimimiz erkek,
Ancak umutlarımızla yaşardık,
Hayallerimizle.

Farklı bilirdik birbirimizi,
Sevmezdik.
Ama, aynıydık hepimiz.
Bilmezdik.
Kimimiz sevmeyi öğrenemedi,
Kimimiz sevilmeyi.
Gün geldi,
Hayallerimiz bitti.
Umutlarımız tükendi.
Bu dünyadan silinip, gittik.