Biz hiç olmadık. Şiiri - Evrim Evrensel

Doğduğumuz topraklar üstünde
Bilinemeyen doğuşlarımız,
Ve bebekliğimiz belirsiz...
Dere kumuyla kundaklanıp
Çaputlarla sarıldık...
Bebe haliyle etrafımıza bakınır,
Sevgi arardık...
Sevgi yoktu.!

Çocukluğumuzu tanıyamadan,
Yaşayamadan,
Bilemeden...

Oyuncaklarımız olmadı,
Doğrusu hiç olmadı ki,
Yoktu...
Oynayamadık saklambacı,
Sekseki,
Körebeyi...
Topraktan balçık,
Balçıklardan evler,
Bezden bebekler...

Kardan adamlar yaptık...
Ömürleri yağmurlara kadardı,
Umut ışığımız söner,
Sevinçlerimiz biter,
Hayallerimiz yıkılırken,
Çaresizlikler yüreğimizi ezerdi...
Kararırdı dünyalarımız,
Yağmur yağarken,
Acıyla seyrederdik yok olan bunca emeklere,
İçimizdeki kasvet;
Bulutların karanlığı gibiydi...
Bulutlar yaşlarını toprağa,
Gözlerimiz yüreğimize dökerdi
Bu tek farktı...

Gençliğimizi mi yaşadık ki,
Oğlak güderken kırlarda,
Kurtlara kaptırmak kaygısıyla,
Gün batımını beklerdik...
Ne aynada saç taramayı,
Ne de düğünlerde çektik halayı,
Kızlarla fink atıp
Atamadık fiyakayı...
Kır çiçeklerini kokladık,
Ve O'nları sevmekten maada...
Yavuklu seçemedik,
Sevemedik geleneklerimizden yörenin,
Yaşayamadık aşkları,
İçimize gömdük...
Sonrası mı?
Sonrası malüm;
Gelecek kaygısı,
Hayat mücadelesi,
Ekmek kavgası,
Memleket davası,
Halkımızın kurtuluş sevdası...
Velhasıl biz y o k t u k...

Aslında hiç olmadık,
Olduysak da, kendimiz olamadık,
Birer sanıydık yaşam realitesi içinde...
Doğumlarımız belirsiz,
Bebekliğimiz yoktu,
Çocukluğumuz yoktu,
Gençliğimiz olamadı...
Sonuç olarak söylemeye dilim varmıyor,
Ama biz y o k t u k...

Varlıklarımızdan bihaber hayat;
Yaşayamadık aslında,
Bir geldik,
Birde gittik,
Hayali birer varlıktık,
B iz h i ç o l m a d ı k...