Bir zamanlar hepimiz birdik, hani ayrılmazken
O zamanlar yer sofrası bilirdik biz
Hergün akşam vakti herkes belli saatte evde olur
Büyüklerimizi beklerdik.
Sonra hep birlikte sofraya oturup yemeğimizi yer,
akabinde kızlar sofrayı toparlar bulaşığa yardım ederlerdi. Erkekler ise yapılacak iş varsa onu yaparlar, sonra gölgesi hep ağır olan babalarının yanında sesleri hiç çıkmadan birlikte otururlardı.
İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta