Biz Hep Öyle Kaldık Şiiri - Serkan Yıldız

Aylardan Şubat'tı
yağmur karın göğsüne kurşun gibi iniyor
üşüyorduk...
çoktan yazılmış bir romanın
henüz rolleri belirlenmemiş oyuncularıydık
yeri geldi dünyayı içimize aldık
yeri geldi bu koskoca dünyada
duvarlar arasında
kendimizi aramaya daldık

yağmur altında duman ıslattık bazen
bembeyaz karların pamuk yüzüne
küllerden benekler yaptık
yarısını biz içtik sigaramızın
yarısını rüzgar
içebildiklerimizde sevdalarımız
rüzgarla gidenlerde kendimiz vardık

başı dumanlı sıcacık evler önünde
henüz karları bozulmamış bahçelerin
hepsine gizlice bir bir girip
ayak izlerimizi bıraktık

geceleri hayaller kurduk sevdaya dair
yükü ağır geldi sabah olur olmaz
hepsini paylaştık

en büyük sevincimiz de
koşuşturmalı günün sonunda
buğulu camlar ardında içilen
bir bardak çaydı
umudumuzdu

harika ressamlardık
gerçek sevginin en güzel tablosunu düşler
ama çizmek için hiç fırsat bulamazdık
yaşamın her anını
yalansız sözcüklerle dürüst defterlere yazdık
bıkmadık

ve biz

yaşam tozlarını çoktan dökmüş
küçük bir kelebektik
her gün daha çok ölümden korkup
tükenmez bir umutla
güneşe kanat çırptık

bir karıncaydık
boyumuzdan büyük yükleri taşıdık
hiç yorulmadık

zaman geçti!
herşey bir bir değişti
ve biz hep iki dost
bir kelebek ve bir karınca olarak kaldık