Biz Hep Kazandık Kaybetmekten Yana

Biz hep kazandık; kaybetmekten yana.
Çatlamış ellerimizi ovuştururken şubatta,
Nasırlı yüreğimizde zenginiydik acının.
İçimizde biriktirilmiş şarkılarda,
Esiriydik azad edemediğimiz göz yaşının.
Biz hep kazandık; kaybetmekten yana.
Ne zaman deniz görmek istesek vapuru kaçırdık,
Raydan çıktı trenler; biz raydan çıktık.
Suskun öfkeleri bağırdık.
Yorgun düşleri dinlendirdik avuçlarımızda.
İhtiyar bir gençliği yaşadık.
Biz ne zaman iki satır karalamaya başlasak,
Sonuna yaklaştık alın yazısının.

Biz hep kazandık; kaybetmekten yana.
Bir arka mahalle kavgasına barışıktık sadece.
Ne isyankarca bağırabildik her gece,
Ne bir kez olsun alnımızı bulduk secdede.
Biz hep kazandık; kaybetmekten yana.
Ve bir fotoğrafta durur şimdi yan yana;
Yaşanmamış çocukluğumuz,
Iskalanmış gençliğimiz
Ve toy bırakılmış yetişkinliğimiz.
Zamanında yaşamaya geç kalmışız biz her şeyi.

Biz hep kazandık; kaybetmekten yana
Yorgun ikindilere çıktı yolumuz.
Acıyı taşıdı her bir omzumuz.
Taş duvarlara yazdık aşkı, dostluğu
Yani yaşayamadığımız her bir duyguyu.
Kırgınız hala hayata
Ve biraz çekingeniz yaşamaktan yana.
Şimdi yıldızları alsak avuçlarımıza,
Her sabah üzerimize doğsa güneş.
Adasak kendimizi imkansıza.
Bilirim satarız bütün hayalleri kötü adamlara.
Çünkü biz hep yenildik hayata.
Ama hep kazandık kaybetmekten yana…