Biz Hep Çocuktuk Şiiri - Hakan Keskin

Büyük kitaplar okuduk
adı kendinden büyük.
Büyümedik.

Büyük sözler söyledik yaşama ve insana dair.
Büyümedik.

Küçük acılara kurban ettik büyük mutluluklarımızı.

Kuşanıp sevdaları yorgun yüreklerimize
sürdük umutları
üzerine gelecek zamanların.
Avuçlarımızda kurumuş çiçekler,
ve hüzünlü bakışlar kaldı gözlerimizde.

Çocukluğumuz...
El değmemiş korkularıyla gömüldü geçmişimize.
Yıllarımızı adadık kavgalarımıza.
Her şeyi;
Ama her şeyi bilmek istedik.
Her şeyi yapmak,
Her şeyi tanımaktı amacımız.
Ve dünyayı yaşanır kılmak için ettik güya onca lafı.

Anladık yanlıştı bir şeyler.
Hep geç anladığımız her şey gibi.
Ve anladık
zamanın gerisinden sürüklendi hep bilincimiz.
geciken sevmelerimiz gibi.
Ve şimdi zamanın öylesine bir yerinde.
Ne geri dönmesi olası,
ne de ışığı görmesi...
Bedelini ödeyemedik yaşamın.
Ağır geldi.
Kaldıramadık yükünü,
sosuz mutluluklara gebe kavgaların
ve –sonsuzluğu teslim almak istercesine- büyük aşkların.
Çünkü bizden büyüktü onlar.
Çünkü,
biz hep çocuktuk.