Biz Dönemi Şiiri - Salihanur Bilge

“Ümit verirken bile cimri”
Olmakla suçluyorsun ya beni
Sana ümit vermekten değil
Kendimi ümitlendirmekten korkuyorum.

Sen bilir misin ümitsizlikleri…
Bir rüyanın sabahına uyanmaktan
Bir sonun başlamasından
“Artık geçti” dediğim
Yeni bir Eylül mevsimi yaşamaktan
Velhasıl kendimi ümitlendirmekten korkuyorum.

İnan seni düşünmek, seni kurmak istiyorum
En sıradan hastalıklarına üzülmek
Sevinçlerini kalbimde hissetmek
Seni layık olduğun yere
Layık olduğun şekilde…

Ama olmuyor
Öyle bir şartlandırmışım ki kendimi
Yazmıyor, düşünmüyor sevmiyor
Mekanik tellerdeki iletişimimizden
Dudaklarımdan kalbime ılık bir tebessüm
Akmıyor, akamıyor.

Dudaklarımda beynimde çerçevelenmişsin
Kalbim bilmem hangi buzul çağından kalma
Isınmıyor, çözülmüyor.
Halbuki suçlu sen değilsin
Bütün bunları hak etmedin.
...

Hayatı bir kişinin üzerine
Kurmanın faturası olarak
Yalnızlığa yalnız savaş açtım
Yüreğim fani sevgiler önünde
Eğilmemeye azmetti.

Yeter kalbim sevmeye sevilmeye
Müzmin tövbekâr edasından vazgeç.
Güneş her gün doğuyor işte
Bu kış güzel bir bahara gebe
Ben de mutlu beraberliklere hasret...

Güneşli sabahlara birlikte uyanmak
En şiddetli soğukları birlikte yaşamak
En güzel duyguları birlikte hissetmek
Hayat yolunu el ele yürümek
İstiyorum seninle.

Sen bu beraberliğe talip
Öyle masum ve içten
Sevgini veriyor karşılık istiyorsun
Ne diyeyim: Haklısın !
...

Yeter kalbim sevmeye sevilmeye
Müzmin tövbekâr edasından vazgeç
Yeni bir sevgiyle
Neden aşmıyorsun sorunlarını
Neden taçlandırmıyorsun gönül dünyanı
Neden çözmüyorsun içindeki buzdağını.

Değil mi ki seven biri var beni,
Onu sevebilecek bir yüreğim var
Bütün yalnızlıklara son vererek yakında
"Biz dönemi" başlayacak.

Kasım 1989