Biz Daha Çok Büyüdük Şiiri - Yılmaz Garip

Bir dert, bin bir tasa vardı içimizde,
Bir değil, bin defa yorulmak bile az.
Koşturmak bir ömür boyu hem, çekmek naz,
Çevreye aldırmadan, at gözlüğünde..

Çok uzaklara taşımak emaneti,
Hizmet etmek insana güç yettiğince.
Bitmeyen bir enerji, artan bir hızla,
Estik, dolu dizgin atlarımızla..

Kardeşten yakındık biz birbirimize,
Kenetlenmiş, ayrılmaz sevgililerdik.
Nazar mı değdi ne? Olan oldu bize,
İhlasımız bitti, bir bilenlerdendik.

Atalete düştük, “ben” dedik, dahası
Cimrilik, kıskançlık ve çekememezlik.
Oturup ahkam yazmak işin modası,
Yazıklar olsun ey nefs, bu mu kardeşlik?

Sevmemek endişesi yıkılacaktı,
Büyüdükçe hizmet, biz küçülecektik..!
Eyvah..! Ne yaptık? Hizmetler büyüdükçe,
Nefsimize uyduk, biz daha çok büyüdük..!