Biz Çocuktuk O Yıllar Şiiri - Mehmet Çağ ...

‘‘ Öncesinde tek mevsimdi hayat ’’
O yazdı, bizde çocuk.
Çiçekler tanıdık renk renk.
Özlerinde çeşit çeşit insanlar.
Sonbaharı geldi sonra.
Yapraklar dökülünce korkmaya başladık.
Ve kış geldiğinde biz hala çocuktuk
‘‘ Hayat ise acımasız... ’’

Biz çocuktuk o yıllar.
Bilmezdik iki elin ayrılışını.
Koymazdı bize gece yarısı ayrılıkları.

Biz çocuktuk o yıllar.
Bir güldü verebileceğimiz
ve masum bir öpücüktü teşekkürümüz.
Daha büyüyeceğimizin farkına varabilecek kadar bile
Büyük değildik.

Biz çocuktuk o yıllar.
Serin bir rüzgar heyecanlandırırdı bizi.
Daha fırtınalar görmeden.
Daha büyümeden.

Biz çocuktuk o yıllar.
Küçük bir öpücüktü bizim beklediğimiz,
İçten bir bakış.
Bizim için yeterliydi bu
Ya da biz bunu doğru biliyorduk.
Daha doğruyla yanlışı ayırt edebilecek yaşta değilken.

Biz çocukken masum öpücükler vardı.
Asla kalktığımızda günahla uyanmazdık.
Minik ellerimiz vardı fakat kocaman hayaller sunardık.
Sunduğumuz hayaller bazen,
büyümenin bekleyişi
bazen çocukluğumuzun geçişiydi.
Ama biz çocuktuk o yıllar.

Kuşlar konardı bahçemize.
Peşlerinde koşup uçmaya çalışırdık.
Düşenler... Kalkanlar...
Ama yalnız değildik.
Düşerken de kalkarken de...

Biz çocuktuk o yıllar.
En derin aşk şarkımız,
Birbirine çarpan iki misketin notaları iken
Aşkı masum bir şey sansak da
asla hayallerle geçiştirmezdik.
Belki tatlı bir bekleyiş
Acı beraberlikten daha iyidir.
Bu yüzden ben hâlâ çocukluğumu bekliyorum!
Asla gelmese de...
Belki hiç ummadığım bir anda gelip...
Ya da tam umduğum anda.
Belki ölümün sessiz, sakin
Belki gürültülü...
Belki haklı belki haksız...
Bilinmez gelişiyle...
Sıcak bir elle yeniden doğarak.
Temiz, saf, sıcak bir doğuşla.
Belki en içten hisselerimle,
Belki hissedemediğim hislerimle.
Zaten yaşadıklarım, hissedemediklerimin yanında nedir ki.
Bir dokunuş... Günahla dolu ya da sevabı bilinmez.
Bir haykırış… Belki herkesin ortasında
Belki herkesle beraber tam ortada…
Ama hissedemediklerim yaşamımın en büyük
Tarifsiz boşluğunu kapladıktan sonra,
Herkesin haykırışı ya da benim herkese haykırışım
en acı sessizlik değil midir...

Biz çocuktuk o yıllar.
Daha haykıracak yaşta bile değildik...
Gücümüz yetmezdi bağırmaya.
O yüzden sessiz gülüşlerde saklıydı bizim duygularımız...
Mavi bir bulutun peşindeydi gözlerimiz,
gözlerimiz yukarıdaydı ama sevgimiz vardı yukarıda...
Sevgimizi hatta mutlu olduğumuz için yaşadığımızı sandığımız
aşkımızı izlerdik...
Ama dokunamazdık...
Dokunamazdık çünkü minik parmaklarımız yetişmezdi
Yetişemezdi.
Bizim için hep yumuşaktı bulutlar
Her daim fırtınada ve sessizlikte.
Bir gülüşün ardına sığınmış nice fırtınalar
Yumuşak bir buluttan mı çıkıyor?
Hayır! Bulutlar yumuşaktı biz çocukken.
Yumuşak ve maviydi.
Belki fırtınalarda sertti. Karanlıktı.
Bilemezdik ki
Bakamazdık fırtınaya...
Sevdiklerimiz yanımızda olurdu fırtına zamanı...

Biz çocukken deniz vardı çıplak ayak girdiğimiz.
Yüzermiş gibi yapıp yüzemediğimiz.
Bizim için suya gerek yoktu yüzmek için biz zaten yüzemezdik.
Biz denizde de yüzemezdik, Karada da...
O yüzden suya bağlamamıştık umutlarımızı.
Düşlerimizi ne denizlerle
Ne gökyüzüyle,
Ne de karayla sınırlamıştık.
Hepsini sığdırabilmiştik o minik ellerimize.
Sevdiklerimize sunarken,
Sevdiklerimizden alırken...
Düşleri yaşatırken hiç kirletmedik ellerimizi.
Çamurdan evler yapıp içine geleceğimizi sığdırsak da
Tertemizdi ellerimiz.
Bulut kadar yumuşak
düşlerimiz kadar mavi,
Beyaz ve sarı.
İşte o yıllar biz daha çocuktuk.
Bildiğimiz renkler bunlardı.

Biz belki bir ressamın paletinde bir
vazoya can veriyorduk.
Belki de bir şairin tükenmez kalemini
tüketiyorduk çocukken.

Ama biz daha çocuktuk o yıllar..
Minik ellerimiz vardı yumuşacık…
Tertemiz... Gözlerimizde neşe elimizde düş..
Koşturup dururduk çocukken.
Manasını bilmezdik ayrılmış iki elin.
Gece yarısı ayrılıklarının.
Biz daha çocuktuk o yıllar...
Biz daha çocuktuk...